“ویزا برای تصویر”، برای عکس های گرفته شده بدون ویزا در نقاط تنش خیز جهان

هنرمندنیوز: از این رو بیش از ۲۰ نمایشگاه رایگان  از عکاس- خبرنگاران جهان، جماعتی بزرگ را به سوی این شهر می کشاند تا با آنچه در دنیا می گذرد و تصاویرش را ندیده اند، آشنا شوند.

در همین زمان و به همین مناسبت، ایستگاه فطار “گار دولیون”، در پاریس هم تبدیل به محل نمایشگاه عکس می شود.

نا گفته نماند که سالی که گذشت یکی از تاریک ترین سالها برای خبرنگار-عکاسان جهان و، به طور کلی، دوربین ها بود چرا که نه تنها سرزمین های پر تنش فراموش شده بودند چون پای کسی به آنها نمی رسید ، بلکه  فرصت  تکیه بر مسائل تهدید کننده  زیست محیطی نیز از همه گرفته شده بود. بنابراین  شماری  از رهبران بی خرد چون “ژائیر بولسونارو” ی برزیلی، بخش بزرگی از جنگل های آمازونی را به دست سرمایه داران بی اخلاق و پول خوار سپردند که تا به تنگی نفس کره زمین بیافزایند و تاریخ فرا رسیدن ناهنجاریهای آب و هوائی را نزدیک تر سازند.

از بیرمانی گرفته تا قره باغ علیا، از اتیوپی تا کلمبیا، کرونا نتوانست جلوی رخداد ها را بگیرد و خوشبختانه “عکاس-خبرنگاران” کنشگر و فداکار توانستند با دوربین ها و حضور خود شماری از لحظات مهم را ضبط کنند.  باید همچنین از کار چند روزنامه و آزانس خبری نیز بزرگداشت انجام داد که علیرغم شرایط بد مالی شان در فرانسه و در جاهای دیگر، رساندن خبرهای درست و معتبر را ممکن ساختند.  آنهم در شرایطی که همه ما به گونه ای تبدیل به سازنده و قربانی خبر های نادرست و نگران کننده  شده ایم. نفش آنها، خوشبختانه،  دادن خبرهای درست و واقعی برای کاستن از ترسی است که بر ماچیره شده است چرا که دانستن راه نجات را هموار می سازد.

بازدید کنندگان می توانند  ازورای نمایشگاه های موضوعی، تصاویری را ببینند که چندان در جائی نشان داده نشده اند که از جمله آنها تصاویر “بهار انقلاب” در بیرمانی، “آمریکای پر از اسلحه” ، “فرار از جنگ تیگره در اتیوپی”،  “زندگی و مرک در دهلی نو در پی فرا رسیدن موج دوم کرونا”،  و همچنین  “۱۹۸۱۶۲۰۲۱ : ۴۰ سال عکاسی خارج از کادر” است ، که در آن “اریک بووه” ، عکاس فرانسوی، عکسهائی را که،  ازجمله، در اکتبر سال ۲۰۰۱ در افغانستان گرفته ، به نمایش می گذارد. او که دلش می خواست امروز در افغانستان باشد، چرا که با ماجراهای این کشور عجین شده است . او از سال ۱۹۸۰ سیزده بار به آن کشور سفر کرده گاه نیز در لباس مجاهدین از مرزها گذشته  و در سال ۱۹۸۷ با “بن لادن”، که درآن روزها ناشناخته بود، دیدار کرده است.

شایسته گفتن است که همه ساله فستیوال “فتوژورنالیسم” شهر ” پرپینیان” سه “ویزای طلائی” و هفت جایزه به بهترین ها اعطا می کند. سه رده “ویزای طلائی” عبارتند از : “ویزای طلائی خبری”، “ویزای طلائی مجلات” و ” ویزای طلائی برای یک گزارشگر جوان”.  در کنار آنها  ” ویزای طلائی برای خبرهای دیجیتالی” از سوی شبکه خبری “فرانس انفو”، با همکاری “فرانس ۲۴” و رادیوی بین المللی فرانسه،  به بهترین مستند اینترنتی داده می شود. این جایزه به مستندی تعلق می گیرد که پیرامون یک موضوع روز با بهره گیری از تکنولوژی ها و تکنیک های نوین ساخته شده باشد.

این جایزه مبلغ ۸۰۰۰ یورو را در بر می گیرد.

طی روزهای برگزاری بزرگترین فستیوال “فتوژورنالیسم” شهر “پرپینیان” که به گفته عکاس- خبرنگاران ، از راه عکس، کلام را به دست کسانی می دهند که صدایشان را کسی نمی شنود،  شهر “پرپینیان” از عکس پر می شود و علاقمندان می توانند رپرتاژهای “فتو ژورنالیست” ها و یا “عکاس-خبرنگاران” سراسر دنیا را ببینند وبه تماشای فیلم های مستند نیز بنشینند.

“شهلا رستمی”