روایتی از حقایق تلخ جامعه

عاطفه ملایری/علفزار اولین ساخته ی بلند سینمایی کاظم دانشی در مقام کارگردان و تهیه کنندگی بهرام داران است که این روزها بر روی پرده ی نقره ای سینماها در چهلمین جشنواره ی فیلم فجر به نمایش درآمده است.

علفزار در نخستین لحظاتِ نمایش بر روی پرده حقیقتی را عریان می کند که داستانی برگرفته از واقعیت است و این مهم در شروع، ذهن مخاطب را آماده ی باورپذیریِ هرآنچه می بیند خواهد کرد.

علفزار روایتی ست از تلخ ترین و شاید هولاناک ترین وقایعی که حتی اگر پایتان به دادگاه هم نرسیده باشد و فقط تعریفی از آن شنیده باشید لرزه بر اندام تان خواهد انداخت.قصه، قصه ی تجاوز است و تبعات بعد از آن که درون مایه اش واژگانی همچون

عدالت، آبرو و خیانت به راحتی مثلثی تشکیل می دهند لبریز از دلهره.

شروع فیلم تکان دهنده است و در پی اش وقتی هنوز مخاطب این شروع را هضم نکرده به سرعت وارد روایتی دیگر می شود که به عنوان روایت اصلی می شود از آن یاد کرد. فضا و لوکیشن فیلم محدود است به یک دادگاه که همهمه و خرده روایت های پیرامونش صفتی جز التهاب را به ذهن تماشاگر متبادر نمی کند.

درام علفزار روایت زندگی پر مخاطره ی آدم هایی ست که هر کدام قصه ی خود را دارند اما قصه ای که به مخاطب اجازه نمی دهد با کامی شیرین سالن سینما را ترک کند و هنگام خروج با سوالاتی در پس ذهن، تلخی ماجرا را در دهان مزه خواهد کرد.

کاظم دانشی در جایگاه کارگردان بسیار هوشمندانه پای کودکان را نیز به این ماجرا باز می کند چه دختربچه ای که پدر و مادری معتاد و خارج از صلاحیت دارد و به دنبال شناسنامه است، چه کودکی که در ابتدا فقط یادش در دل دردمند مادرش باقی می ماند و چه پسرکی که از پس عینک کوچکش تجاوزی گروهی را شاهد بوده و این مهم یعنی بنیان یک جامعه، کودکانی که آینده را در دست دارند اما هر کدام به نوعی در تربیت و حتی خلاف آن.

فیلم ریتم خوبی دارد و حتی در سکانس هایی با هیجان بیشتر. اما در میانه ی فیلم ریتم تا حدی کُند می شود هر چند که رشته از دست کارگردان و از نگاه مخاطب بریده نمی شود.

همان طور که پیشتر عارض شدم شاید در نگاه نخست مثلث عدالت، آبرو و  خیانت به ذهن تماشاگر متبادر شود اما خیلی سریع به واسطه ی ضرب آهنگ تند، این مثلث برای نقش بازپرس پرونده تبدیل به دایره ای می شود که او را مابین قضاوت،گذر از آبرو ، خیانت و حس همدردی با افراد پرونده سردرگم می کند.

دایره ای که اگر بیش از توانش در آن بچرخد، حاصلش سرگیجه است و استیصال اینکه آیا می تواند از آن خارج شود یا سردرگم بماند را مخاطبی که به تماشای فیلم خواهد نشست درخواهد یافت.

پژمان جمشیدی، در نقشی نو و خارج از آنچه تا بحال از اون دیده ایم برگ برنده ای دیگر از بازیگری اش را رو می کند، برگی که ذهن مخاطب موافق و مخالفش را به چالش وا می دارد.

سارا بهرامی نیز بار دیگر از درخشش خود نمی کاهد.

علفزار درامی ست پر بازیگر و شخصیت پردازی شده که حتی در سکانسی کوتاه، نقش آفرینی، نگاه و میمیک صورت استاد فرخ نعمتی از یاد نخواهد رفت.

کاظم دانشی در علفزار  تلاش کرده که اثری در خور را به مخاطب عرضه کند و تلاشش قابل اعتنا و احترام است این را می شود از میزانسن و دکوپاژهای فیلم متوجه شد.

علفزار درامی ست که تلاش در نشان دادن آسیب های مخرب اجتماع دارد و شما را شاید نه با پایانی تکان دهنده همچون نخستین سکانس اما با حقیقتی تلخ تنها می گذارد.