متفات در موقعیت

حمیدرضا کاظمی‌پور| «پیلوت» آخرین ساخته ابراهیم ابراهیمیان فیلمی با یک موقعیت کمتر تکرار شده در سینمای ایران است که از این بابت می‌توان گفت  فیلمساز در سومین ساخته بلند سینمایی خود موقعیتی متفاوت و قابل تامل را در پرده اکران برای مخاطب خود خلق کرده است.

فیلم در آغاز از کنش چندانی برخوردار نیست و سکانس‌های آغازین فیلم به خوبی مخاطب را درگیر نمیکند اما هر چه که اثر به جلوتر حرکت می‌کند موقعیتِ فیلم  شکل می‌گیرد  و مخاطب را نیز با خود همراه می‌سازد.

پیلوت را می‌توان فیلمی کاراکتر محور دانست که اتفاقا در لحظاتی نیز موفق عمل کرده است و فیلمساز تلاش کرده است با فضاسازی لازم و قرار دادن کاراکترها در موقعیت ایجاد شده، نتایج مطلوبی را کسب کند.

موفقیت “پیلوت”در ایده اصلی فیلم علاوه بر موقعیت ایجاد شده،عدم پیشخوانی قصه فیلم است که این نیز سبب گردیده است تا اثر کشش لازم در جهت دنبال کردن فیلم را به همراه داشته باشد.

نکته قابل توجه دیگر در فیلم”پیلوت” که ابراهیمیان توانسته است هوشمندانه از پس آن براید درگیری‌های شکل گرفته در فیلم است که کاملا به اندازه است و فیلمساز سعی نکرده است با هیجان سازی کاذب مخاطب خود را تحت تاثیر هیجانات آنی قرار دهد و این نکته بسیار مهمی است که به سادگی نباید از کنار آن گذشت.

شاید ابراهیمیان می‌توانست با اغراق بیشتر در درگیری‌ها و برانگیختن هیجانات مخاطب، اتمسفر گرمتری را در فیلم خود  ایجاد کند اما به خوبی از دام ایجاد هیجانات کاذب گریخته است و تلاش کرده است به کاراکتر محوری فیلم وفادار بماند.

این وفاداری به کاراکتر را می‌توان در اوج تلخی موقعیت فیلم با تک شوخی‌هایی که اتفاقا در لحظاتی بد هم از آب در نیامده است به خوبی مشاهده کرد.

شاید مشکل اصلی در فیلم “پیلوت” که می‌توان به آن اشاره کرد اساسا جغرافیای فیلم است و باید گفت فیلم از فضاهای لوکیشنی چندانی برخوردار نیست و همین امر سبب گردیده است که فضا برای مخاطب در مواقعی به تکرار برسد و حرکت فیلم را متوقف کند.

حتی لوکیشن بیمارستان هم که نود درصد حوادث فیلم در آن شکل می‌گیرد، بیمارستان از آب در نیامده است و در حد یک درمانگاه در ناکجا آباد معلق مانده است در حالی که بر مبنای قصه فیلم در این بیمارستان عمل قلب صورت گرفته و نیازمند حداقل استانداردهایی است که برای مخاطب باورپذیر گردد.

قطعا ابراهیمیان می‌توانست با یک فضاسازی جغرافیایی، محلی و شهری عمق بیشتری به هویت کاراکتر‌های خود و موقعیت خلق کرده برای آنها بدهد.

بی شک “بهدخت ولیان” در نقش فهیمه و به عنوان کاراکتر مادر یکی از  بهترین بازیگران فیلم است و توانسته است به خوبی از پس ایفای نقش برآید.

در پایان باید گفت “پیلوت” ساخته ابراهیم ابراهیمیان نه تنها یک گام  بلکه چند گام به جلو برای او در فیلمسازی محسوب می‌شود و در این وانفسای سینمای گیشه پرداز، تلاش انسان‌هایی دغدغه‌مند قابل تقدیر است.