نازنین صلح‌ جو: آینده موهومی را برای «تئاتر» می بینم!

هنرمندنیوز: با نازنین صلح‌ جو که علاوه بر بازیگری در زمینه نقاشی، موسیقی و معماری هم فعالیت دارد گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.

چرا از اینهمه فعالیت هنری سراغ بازیگری رفته اید؟

قطعا هیچکدام از شاخه های هنری جدا از یکدیگر نیستند و اتفاقا بنظرم تمامشان مکمل بازیگری هستند، به شخصه در زمینه نقاشی و موسیقی و معماری که رشته تحصیلی ام هم بوده فعالیت داشتم و دلیل اصلی اینکه در حال حاضر بیشتر به حرفه بازیگری می پردازم ابتدا عشق و علاقه ای است که همیشه نسبت به آن داشته ام و شاید مهم ترین دلیلش این است که با وجود اینکه در تمام رشته های هنری شما خالق هستید اما در بازیگری شما خالق یک شخصیت هستید،، لذت‌ خلق کردن یک شخصیت آن هم مطابق تصویری که در ذهن خودم برای آن کاراکتر ساخته ام، این جسارت را به من می دهد که یک نفر دیگر را که اکثر اوقات خیلی از خود واقعی ام دور است زندگی کنم و هیچ چیز نمی تواند از این هیجان انگیزتر باشد.

فضا برای رشد جوانها در عرصه تصویر و نمایش چقدر فراهم است؟

نمی خواهم واقعا دروغ بگویم، قطعا سینما و تلویزیون آنقدر بزرگ است که جای رشد برای جوان های تازه نفس و خلاق که واقعا لایق هستند و تلاش می کنند و گاهی اوقات آدم واقعا با دیدن توانایی هایشان سورپرایز می شود است اما به هر حال ورود به مدیوم تلویزیون و تئاتر در ابتدای کار خیلی امکان پذیرتر است، البته خودم این شانس را داشته ام که با سینما پا به این عرصه بگذارم اما قطعا مهم چگونگی ورود فضیلت نیست و مهم این هست که بتوانید ماندگار باشید.

سختی ها و شیرینی های دنیای بازیگری؟

هر شغلی هم سختی دارد و هم شیرینی، ولی دنیای بازیگری کمی با بقیه حرفه ها متفاوت است و ‌شاید مهم ترینش این است که همیشه باید آپدیت باشید  و باید مدام برای رشد بیشتر و بزرگ شدن تلاش کرد، برای مثال اگر کارمند یک اداره باشید تمام تلاش شما این است که سمت شما به مدیرعامل شرکت ارتقا پیدا کند، اما در بازیگری هرچه تلاش کنید باز هم یک پله بالاتری وجود دارد و خب این مستلزم تلاش بی وقفه است، البته نباید از تاثیراتی مثبت و منفی که یک کاراکتر تا مدتها می تواند روی ذهن و خلق و خوی آدم بگذارد غافل شد، گاهی اوقات تا مدتها رنج های یک شخصیت با بازیگر می ماند، باقی عوامل هم کلیشه است بخواهم بگویم، قطعا شبکاری ها و… همه و همه سختی های بازیگری است اما نباید کم لطفی کرد، همانطوری که سختی دارد لذت و‌ شیرینی دارد، تنوعی که در حرفه بازیگری است وصف نشدنی است و هر لحظه اش برای بازیگر یک تجربه جذاب و دوست داشتنی است و قطعا نباید به خودمان دروغ بگوییم که لذت دیده شدن و مورد توجه بودن خودش به تنهایی جذاب است، اما مهمتر از آن این است که بتوانیم همیشه با آثار درخشانی که خلق می کنیم در قلب و ذهن مردم ماندگار باشیم.

این روزها مشغول بازی در تئاتر «بووگی ووگی برادوی» هستید، این اجرا چه حرفی برای گفتن دارد؟

بله این روزهای نمایش بووگی ووگی برادوی کاری از گروه تئاتر دیگر به کارگردانی آرش سنجانی را درعمارت نوفل شاتو به روی صحنه می بریم، این نمایش در فضای رئالیسم جادویی است که ترکیبی از واقعیت، افسانه و تاریخ است و مسائلی جهان شمول را بیان می کند که دغدغه همین روزها است، مطابق روال این سبک ما یک عنصر جادویی در این سبک داریم که در این اثر به موجودی به نام خرمشیر می پردازد که از دلایل به وجود آمدنش اشاره به یکی از معضلات اجتماعی است که به مساله خیانت می پردازد، در جای دیگر به رنجی که همیشه به دختران و زنان تحمیل شده می پردازد و تبعیض جنسیتی و استفاده ابزاری که از جنس زن می شود را با اشاره به زنان بوکوحرامی بیان می کند و جا دارد اشاره کنم این اثر به تئاتر فیزیکال تعلق دارد و از بدن به مثابه ابزار استفاده می شود.

وضعیت کلی تئاتر را مخصوصا در دوران کرونا و بعد از آن چگونه می بینید؟

ما در شرایطی این کار را روی صحنه می بریم که از هشت ماه قبل تمرینات این کار شروع شده و درتمام دوران پاندمی تمام تلاشمان این بوده که بتوانیم تئاتر را زنده نگه داریم و اجازه ندهیم که چراغ تماشاخانه ها خاموش بشود، جای تاسف است که باید بگویم همیشه کم لطفی مسئولین به جامعه هنری باعث می شود که در شرایطی که حتی سینماها باز است ابتدا سالنهای تئاتر را تعطیل می کنند، آن هم وقتی که واقعا جامعه تئاتر نیاز دارد که حمایت بشود و اگر حمایت مردم عزیزمان که دوستدار تئاتر هستند نباشد و خدا را شاکرم که در روزهای ابتدایی اجرا هم این را به ما ثابت کردند که جامعه تئاتر را تنها نمی گذارند، متاسفانه باید بگویم آینده موهومی را برای تئاتر می بینم .

یک اتفاق ایده آل همین الان برای شما چه می تواند باشد؟

اصولا سعی می کنم در لحظه زندگی کنم و از شرایط و موقعیتی که در اختیارم است بهترین بهره را ببرم، اتفاق ایده آل دقیقا همین می تواند باشد که بتوانم بهترین خروجی را در هر لحظه داشته باشم تا لذت بزرگ شدن و موفقیت را ذره ذره تجربه کنم.

و آرمانشهر و هدف شما در دنیای هنر چیست

در ابتدا اشاره کردم که دنیای هنر سقف ندارد، همیشه جا دارد بهتر از قبل باشیم و قطعا هدف من رسیدن به بهترین و بالاترین جایگاه ها و دست یافتن به بزرگترین افتخارات است، فکر میکنم وقتی سقفی تعیین نکنیم همیشه در تلاش هستیم که به بالاترش برسیم و درغیر این صورت خودمان را  محدود می کنیم و در یک نقطه توقف می کنیم.

عباسعلی اسکتی