روایتی پراکنده، تعلیق در ژانر

افشین علیار / محمدرضا هنرمند بعد از دو دهه دوری از سینما فیلم سمفونی نهم را ساخته، هنرمند که روزگاری می‌توانست در قالب هر ژانری قصه بگوید در سمفونی نهم دچار سوء تفاهم ژانری شده است سمفونی نهم اثری ضد ژانر است که مسیر خود را گم کرده و نمی‌تواند منطق روایی قصه را در فیلم مشخص کند، سمفونی نهم اثری چند پاره است، در سینمای ایران چیزی که همیشه زیاد بوده ملک الموت فانتزی ست، در سمفونی نهم هم این ملک الموت به شدت دم دستی و شوخی خلق شده، بیشتر به هجو شباهت دارد تا ملک الموت،سمفونی نهم با اینکه ژانر معلق و پراکنده ای دارد اما هنرمند با حفظ توازن در موقعیت‌ها و زمان‌های مختلف تاریخی قصه اش را روایت کرده یکی از حسن‌های سمفونی نهم برقراری تعادل در روایت است، اما کافی نیست فیلم ساز تلاش کرده در بوجود آوری ژانر خلاقیت نشان دهد اما تعلیق‌هایی که در فیلم موجود است جلوی پیشرفت قصه و نزدیک شدن مخاطب به شخصیت‌ها را گرفته، و فیلمساز فقط به فکر تجربه گرایی و تخیل بوده و نتوانسته جهان جدیدی از یک قصه‌ی منسوخ شده به مخاطبش ارائه کند، حالا فکر کنید مزه پرانی ملک الموت در فیلم نبود قطعا فقط ده دقیقه از سمفونی نهم قابل دیدن می‌بود، اگر مخاطب دوام می‌آورد فقط به دلیل مزه پرانی‌های فرخ نژاد است چرا که حتی رفت و آمد تاریخی فیلم هم نمی‌تواند برای مخاطب جذابیت داشته باشد، در فیلم سمفونی نهم حضور ملک الموت بسیار مهم تر از حتی ساره بیات یا محمدرضافروتن است، هنرمند به هیچ وجه نتوانسته کارکرد و رابطه را میان شخصیت‌های اصلی اش شکل بدهد چرا که قصه این پتانسیل را ندارد ،به نظر می‌رسد محمد رضا هنرمند بعد از هفده سال با فیلمی به سینمای ایران برگشته که اساسا نمی‌داند دوره این گونه از فیلم‌ها گذشته است، سمفونی نهم در روایت الکن و بی ثمر است فیلمی که دارای یک قصه‌ی فانتزی رئال است که بخش فانتزی قصه باعث شده منظور و هدف کلی فیلم گم شود، حمید فرخ نژاد را بار‌ها در چنین نقش‌هایی دیده بودیم و این بار فرخ نژاد از همیشه بدتر است و ساره بیات هم منفعل تر از هر نقشش در این فیلم ایفای نقش کرده است.