فستیوال بین المللی شهر تورینو جایزه نوآوری هنری خود را به “مونیکا بلوچی” می دهد

هنرمندنیوز: به گفته دست اندرکاران،”مونیاکابلوچی”، به ارتقاء کار سینماگران جوان، با  شرکت در طرح های گونه گون آنان و تطبیق خود با گویشهای نوی این کارگردانان، به دنیای سینما  عنای بیشتری بخشیده است. از این رو تجربیات وی در یک ماستر کلاس در اختیار علاقمندان قرار داده خواهد شد.

“مونیکا بلوچی”، با مدل عکاسی شدن ورود به دنیای تصویر را آغاز کرد.  او مدل عکاسانی چون “هلموت نیوتن”، “پیتر لیند برگ”، “ریچارد آودون” ،” استیون میسل”  و شماری دیگر از چهره های مهم دنیای عکاسی آغاز کرد.

او اما از همان دوران کودکی آرزوی ورود به سینما را در سر می پروراند.  این آرزو را “دینوریسی” و “فرانسیس فورد کوپولا” برآوردند. “مونیکا بلوچی” سپس در دوران هنری خویش در فرانسه و ایتالیا، با “جوزپه تورناتوره”، “گابریله مو چینو”، “پائلو ویرزی”، :مارکو توایو جوردانا”، “گاسپار نوئه”، “برتران بلیه” ، “الن کورنو” و شماری دیگر به همکاری پرداخت و نخستین جایزه سزار فرانسوی را برای فیلم “آپارتمان”، ساخته ” ژیل میمونی” دریافت نمود.  اوسپس با فیلم  آمریکائی “مورد ظن”، ساخته “سایمون مور”، که در آن همبازی “جین هاکمن” بود، برای نخستین بار در فستیوال کن شرکت کرد. از همان زمان زندگی جرفه ای بین المللی ویجهش یافت. از جمله ی آنها بازی  در فیلم “فصل کرگدن” ، ساخته بهمن قبادی، کارگردان ایرانی در سال ۲۰۱۷  و “راه شیری”، ساخته امیر کوستوریچای بوسنیائی بود . او در سال  ۲۰۱۵ انقلابی را در دنیای سینما رفم زد : برای نخستین بار یک زن ۵۰ ساله دل از جیمز باند، در فیلم “شبج”  می ربود …

“مونیکا بلوچی” سپس در سریال های تلویزیونی آمریکا، از جمله “موتزارت در جنگل” در کنار ” گائل گارسیا برنال” و “توین پیکس”، ساخته “دیوید لینچ”  نقش آفرینی نمود.

“مونیکا بلوچی” تنها زن هنرپیشه ای است که دوبار برنامه گردان فستیوال کن بوده و از سال ۲۰۱۷، عضو کمیته جوایز اسکار شده است. او در سال ۲۰۱۹ به عضویت انجمن “کمک و جمایت از خانواده” در آمد که هدفش یاری به پدر و مادرانی است که کودکانشان دچار سرطان شده اند. این انجمن همچنین به زنان تنها و فرزندانشان کمک می رساند.  “مونیکا بلوچی” در سال ۲۰۲۰، در فیلم “کوثر بن جنیه” به نام  “مردی که پوستش را فروخت” نقش آفرینی نمود. این فیلم نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی شد.  او در سال ۲۰۲۱ در دو فیلم، یکی “چاق” ، ساخته “پائولو ویرزی” و ” جادو گر شب هنگام می آید ۲ “، ساخته  “پائولا رندی” دیده خواهد شد. از سال گذشته، “مونیکا بلوچی” شرکت تهیه فیلم خود را در پاریس گشوده و افزون بر یک فیلم مستند «دختری درون  فواره» ، ساخته “آنتون‌جیولیو پانیزی” که در آن نقش “آنیتا اکبرگ”، بازیگر سرشناس قرن بیستمی سوئدی را ایفا می‌کند، دو فیلم دیگر را نیز تهیه کرده که هر دو در سال ۲۰۲۲ اکران خواهند شد.  “مونیا بلوچی” به ایفای نقش ماریا کالاس، خواننده بنام اپرا، در نمایشی به نام “ماریا کالاس، نامه ها و خاطرات” در صحنه های بین المللی ادامه می دهد.

 

فیلم های فستیوال و یک فیلم ایرانی در بخش مسابقه ای فیلم های کوتاه

کمیته گزینش فستیوال فیلم تورینو، امسال ۱۲ فیلم را به منظور دادن جهشی به آنها در جهاندر صدرگزینه های خود قرار داده است.  این فیلم ها عبارتند از “تنهایان”، ساخته “هونگ سئونگ ائون”، از کره جنوبی ؛ “در فاصله بین دو بامداد”، ساخته “سلمان نکار”، از ترکیه؛ “صدای موتورها”، ساخته “فیلیپ گرگوآر”، از کانادا؛ “دختر تازه”، ساخته “میکائلا گونسالس”، از آرژانتین؛ “کلارا سولا”، ساخته “ناتالی آلوارس مسن” از کوستاریکا؛ “روز به پایان رسید”، ساخته “روئی کی”، از چین؛ “پرها”، ساخته عمر ال ظهاری”، از مصر؛ “آزادی بزرگ”، ساخته “سباستین میزه” ، از آلمان؛ “دختری که حالش خوب است”، ساخته ” ساندرین کبرلن”، از فرانسه؛ “سیاره”، ساخته “آمالیا اولمن” و “”گذر”، ساخته “فلورانس می آیه” از فرانسه.

این فستیوال همچنین ۱۲ فیلم کوتاه را به مسابقه می گذارد که  از آمریکا، کانادا، اسرائیل، نپال، لهستان، روسیه،  ایرلند، فلسطین ، ایتالیا ونزوئلا و ایران می آیند. فیلم ایرانی، یک فیلم ۱۵ دقیقه ای به نام “فرار ملافات” ساخته زوشنک عجمیان است.

در بخش برون از مسابقه، فیلم هائی برگزیده شده اند که بتوانند با همه مخاطبان در سراسر دنیا پیوند به وجود آورند. شمار بزرگی از آنها آفریده کارگردانان نوپای ایتالیائی هستند و شماری دیگر از کشورهائی چون کانادا، آمریکا، فرانسه، انگلستان و بلژیک می آیند. فیلمی که از کانادا شرکت کرده، “آلین” نام دارد و ساخته “والری لومرسیه” بازیگرو کارگردان فرانسوی است . این فیلم زندگی “سلین دیون” خواننده بسیار سرشناس کانادائی را به   تصویر می کشد و هم اکنون در سینماهای فرانسه بر روی اکران است.

در بخش دیگری از فیلم های برون از مسابقه، که زیر عنوان “جذبه واقعیت” شرکت داده شده اند، فیلم هائی بر گزیده شده اند که خلاقیت و زیبائی خود را از روزگار کنونی و گذشته  الهام می گیرند، یعنی کارگردانان از آرشیوهای بین المللی  استفاده کرده آثار خود را ساخته اند. از جمله آنها “درس پیانو : زندگی و هنر دیز نیه تو” ساخته “آنتونجولیو پانی چی” از ایتالیاست.

باز هم بخش دیگری از فیلم های برون از مسابقه، سورپریز نام دارد و که در آن فیلم های فرانسوی یا فرانسه زبان گنجانده شده اند چرا که، به گفته برگزینندگان، این کشور فیلم های پر مایه ای می سازد، کارگردانان جوان در آن حمایت می شوند و بزرگترین شمار سینما رو ها ، سالن سینما و اکران را در اروپا داراست.

بخش دیگری نیز به رد پای تآتر درسینما و یا نقش صخنه در فیلم  اختصاص داده شده است.  چرا که هنوز هم شمار بالائی فیلم از تآتر تاثیر می گیرند و نمایش تآتری را با گویشی نو و از راههای دیگر بیان می کنند. عنوان این بخش همچنین کوشه چشمی به هنری دارد که از گرونا به سختی صدمه خورد چرا که تآتر ها نیز چون سینما ها بسته شدند.

در بخشی که به “ادواردو  فیلیپو” اختصاص داده شده، که توانست  با فیلم “کریسمس در خانه “کوپیه لو ها”، بیش از پنج میلیون تماشاچی  را به تماشای شبکه تلویزیونی  “رای یک” بکشاند،  “ادواردو د آنجلیس” به نمایشی که توسط “فیلیپو” نوشته شده بود باز می گردد و یک سه گانه ای  در فستیوال ارائه می دارد که در را به روی سینمای سور رئال و پر رنگ سالهای ۱۹۶۰ می گشاید.  در یکی از آنها “سرجیو کاستلیتو” نقشی را ایفا می کند که “فیلیپو” در گذشته بازی کرده بود.  این فیلم ها عبارتند از “من پولی به تو نمی دهم”، “شنبه، یکشنبه و دوشنبه”، “ادواردو و ما” ..

این آثار همگی حکایت از کار  هنرمند و نمایشنامه نویسی دارند که به شدت  بر فرهنگ  قرن بیستم ایتالیا تآثیر گذاشت و هنوز هم به روز است و  قلمرو مجموعه ای از مدیوم ها، از جمله تاتر، سینما و تلویزیون  را همچنان  می پیماید. علت این است که او همواره پرسش های مهم زندگی را در غالب کادری مردمی نشان داده است.

“تورینو لب”، که منظور لابراتوآر بسیار فعال فستیوال برای هواداری از کار کارگردانان، فیلمنامه نویسان، تهیه کنندگان سراسر دنیاست، امسال چهار فیلم را به نمایش می گذارد که از حمایت این فستیوال برخوردار شده نزد تماشاگران و منتقدان سراسر جهان از محبوبیت برخوردار شده اند.

“دستگاه پرورش یا اینکوبیتر” بخشی است که گزینشگران برای شماری فیلم به وجود آورده اند که توجه آنان را به دلیل  سبک، ساختار غیر معمولی و  گویشی ویژه ،که شیوه های رایج را به چالش می کشند، جلب کرده اند. اینها که فیلم های هنری خانگی هستند از بلوغ و آگاهی کارگردانانشان حکایت می کنند. فیلم هائی که از چین، هند، تایلند، مکزیک، ترکیه و ایتالیا می آیند.

البته شماری بخش های حاشیه ای دیگر نیز وجود دارند، که  بخش فیلمهای بلند و کوتاه مستند از مهمترین آنها هستند که خود به دوبخش بین المللی و ایتالیا و نیز مسابقه ای و غیر مسابقه ای تفسیم شده اند.

بخش مستند دیگری به نام “مستندهای فستیوال فیلم تورینو/ما”  به وجود آمده که رویکردش به پیامد های روانی-اجتماعی کرونا و این است  که این پاندمی چه موقعیت هائی را به وجود آورد و چه چیزهائی را ناممکن ساخت.

فیلم های کوتاه ایتالیائی هم در دو بخش مسابقه ای و غیر مسابقه ای قرار داده شداند.

از دو یبیینماگر لبنانی، “جوانا حاجی توما” و “خلیل خورخه” هم به عنوان کسانی که فیلمهایشان را بستر ایستادگی های سیاسی قرار داده اند،با نمایش ۱۲ فیلم آنان،  بزرگداشت انجام می گیرد.

بازگشت به زندگی، نام بخشی است که در آن به فیلم هائی راه بازگشت به زندگی داده می شود که به به دلایل گوناگون نقشی مهم در تاریخ سینما ایفا کرده اند. آین فیلم ها شاهکارهائی هستند که از مدتها پیش یا از دیدها ناپدید شده اند، یا فیلم هائی که با دشواریهای بسیار در زمان تهیه یا پخششان روبرو گردیده اند. پاره ای از آنها نیز چون گویشی نو داشتند و از این رو راه را برای پرورش گویش های نوین تجربی هموار کردند، چندان مورد پسند واقع نشدند. اینها امروز می توانند دوستداران سینما و یا پژوهشگران این هنر را حشنود سازند.

در میان انها می توان از جمله از “دون بوسکو”، ساخته “گوفردو الساندینی”، از ایتالیا (۱۹۳۵) یا “مولوک”، ساخته “الکساندر سارکورف” روسی، (۱۹۹۹) نام برد.

“نوری از پیه مونته”، یعنی منطقه ای که شهر تورینو در آن قرار دارد ، ابتکاری بود که در سال کرونا زده ۲۰۲۰ به وجود آمد که طی آن تماشاگران توانستند بر روی اکران های شخصی خود در بسته بندی های کوچک، یعنی فیلم های یک دقیقه ای یا کمی بیشتر، بخشی از آرشیو “انستیوتیوی نور” را درباره شهر تورینو و منطقه پیه مونته ببینند. در فستیوال امسال نیز تماشاگران خواهند توانست در نگاهی کوتاه، با گذشته ی نا شناخته آشنا شوند. سال پیش، در آنچه دست اندرکاران “کپسول هائی برگرفته از آرشیو” می نامیدند، بخش نخست قرن بیستم گنجانده شده بود. این بار این گوشه چشم ها سالهای پس از جنگ و ۱۹۵۰ را دربر می گیرند که طی آن تورینو به پایتخت صنعتی ایتالیا تبدیل شد. در همان زمان، سراسر ایتالیا کشوری دستخوش تغییرات بسیار در راه دستیابی به پیشرفت بود اما در عین حال تلاش می کرد ریشه های خویش را حقظ کند. این دوازده فیلم بسیار کوتاه در آغاز نمایش فیلم های بلند و کوتاه بخش مسابقه ای به نمایش در می آیند.

این فستیوال البته داستانهای بسیاردیگری را هم برای گفتن دارد.

نباید فراموش کرد که فستیوال شهر تورینو که به نخستین و دومین فیلم کارگردانان اختصاص دارد، فستیوالی است بسیار  جستجوگر که به شکار کارگردانان تازه می رود و سینما های نوین را کشف می کند. صد افسوس که سینمای ایران، برخلاف سالهای نخستین این فستیوال، جای چندان پر رنگی در سالهای اخیر پیدا نکرده است.

به هر رو، فستیوال کار خود را در روز ۲۶ نوامبر با نمایش فیلم انیمیشن  کمدی موزیکال «آواز بخوان ۲» آغاز می کند و در روز  ۴ دسامبر پایان خواهد پذیرفت.

“شهلا رستمی”