صبا پاشایی: با وجود محدودیت های بسیار پیش خواهم رفت

هنرمندنیوز: با «صبا پاشایی» که در کنسرت های زیادی حضور داشته است گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.

از مدرک تحصیلی شما شروع کنیم، چرا این رشته را انتخاب کردید؟

اولین دلیل علاقه به ادامه تحصیل بود و دلیل دیگر علاقه مندی به شعر و ادبیات و ارتباط مستقیم آن با موسیقی آوازی، البته برای آشنایی با دنیای شعر حتما نیاز به تحصیلات دانشگاهی نبود اما همان طور که عرض کردم علاقه به ادامه تحصیل داشتم و درآن زمان رشته ای شیرین تر از ادبیات نیافتم.

از نگاه یک تحصیلکرده ادبیات وضعیت امروز ادبیات را چگونه می بینید؟

خودم را در آن جایگاه نمی بینم که در ارتباط با ادبیات امروز نظری بدهم، مطالعاتم در این حیطه تا آنجایی است که مربوط به موسیقی و کارم می شود و بیش از این تا امروز پیش نرفته ام.

شما به عنوان همخوان در گروه های معتبری فعالیت داشته اید، آواز کجای زندگی شماست؟

سال هاست «از ۱۷ سالگی» می آموزم، ساعت های زیادی تمرین می  کنم و چند سالی می شود به فعالیت های هنری و تدریس مشغول هستم، از نوجوانی شنونده این موسیقی و آثار ارزشمند آن بوده ام و هنوز هم راه بسیاری در پیش دارم و با وجود محدودیت های بسیار پیش خواهم رفت؛ «عهد ما با تو نه عهدی که تغیّر بپذیرد / بوستانیست که هرگز نزند باد خزانش» دیگر خودتان بسنجید که آواز کجای زندگی من است!

قبل از اینکه وارد این حرفه شوید خودتان را روی استیج تصور می کردید؟

قطعا بله، هدف ها و رویاهای زیادی در سر داشتم که بسیاری از آن ها با مهر و همراهی خانواده و عزیزان و اساتید گرانقدرم به ثمر رسید «البته هنوز هم لیست بلند بالایی دارم» اما از ابتدا آنچه مرا بیش از هر چیز به ادامه راه مشتاق می کرد، آموختن و رشد و تعالی بود که از نگاه من بی انتها است؛ «کاین ره کران ندارد» اگرچه بر این باور هستم که اغلب مسیر و راه درست نتیجه درستی هم در پیش خواهد داشت.

فضای جامعه موسیقی برای فعالیت یک خانم موزیسین و خواننده چقدر مطلوب است؟

همه می دانیم جز برای عده ای مشخص و شناخته شده شرایط و اوضاع خوبی برای فعالیت و برآورده شدن توقعات هنرمندان عرصه موسیقی نیست، خانم و آقا هم ندارد، با اینکه شبکه های مجازی و سوشیال مدیا راه های ارتباط و معرفی آثار را آسان تر کرده است  اما قطعا هنرمندان عزیز این مرز و بوم توقعات و حمایت هایی بیش از این از افراد مسئول این حیطه دارند..

چرا از اینهمه فعالیت هنری «موسیقی» را انتخاب کرده اید؟

سوال جالبی پرسیدید، کمتر به آن فکر کرده ام! قطعا ماجرا از سال های کودکی من شروع شد، زمانی که پدر موسیقی سنتی «دستگاهی» گوش می دادند و به خاطر علاقه ی زیاد، هر پنج فرزند خود را به کلاس های موسیقی فرستادند؛ تنبک و سنتور و سه تار و تار و کمانچه… صحبت از دهه هفتاد است، در آن سال ها در شهر ما تنها یک آموزشگاه موسیقی بود و اوضاع اصلا به شکل امروز نبود، بعدها در دوران نوجوانی، حدودا هفده سالگی به انتخاب خودم موسیقی آوازی را شروع کردم که در آن زمان متاسفانه دیگر پدر را کنارمان نداشتیم.

تدریس می کنید، خروجی این تدریس ها چقدر راضی کننده است؟

معلم بودن با همه ی دشواری هایش لذّت دارد و شیرین است و چه چیز شیرین تر از پیشرفتِ هنرجو! بحث رضایتمندی نیست، کلاس های هنری با کلاس های درس و ریاضی و هندسه و… فرق دارد، افراد با شوق و اشتیاق خودشان می آیند، همین که لذت ببرند و پیشرفت کنند حال خوشی است، اما مهم تر از این ها شیوه های آموزش است «به ویژه در آواز» که ما معلمان هنر باید نگاهی دلسوزانه تر داشته باشیم.

چرا این سبک و این ساز را انتخاب کرده اید؟

آنچه مرا مجذوب این شیوه کرد همراهی شعر کلاسیک و آواز بود، تلفیق شعر و موسیقی شگفت زده ام می کرد! حتی در بچگی متوجه شعرها هم نمی ‌شدم و از تکنیک آواز هم هیچ نمی دانستم اما مرا مسحور می کرد که چگونه چطور… «او را خود التفات نبودش به صید من  / من خویشتن اسیرِ کمندِ نظر شدم» در این سال هاا تنبک و سه تار را هم جهت همراهی با آواز آموختم.

یک اتفاق ایده آل همین حالا برای شما چه می تواند باشد؟

اجراهای زنده «کنسرت» بسیاری را تجربه کنم، چه در ایران چه خارج از ایران، به امید هموار شدن راه… «دردا که این معمّا شرح و بیان ندارد»

آرمانشهر و هدف شما در دنیای هنر چیست؟

به امید که به آن شایستگی برسم تا بتوانم بر عزیزانی که مشتاق این راه هستند تاثیرگذار باشم و راه را برایشان هموار کنم و سودای آن دارم که در مکان های تاریخی سرزمینم:هر آنجا که عطر ایران و ایرانی است، بوی هنر و هنرمند می پیچد و نقش نگارگر می رقصد آوازی سر دهم..

عباسعلی اسکتی