شیوا طاهری: صحنه تئاتر التیام بخش است

این نمایش چه حرفی برای گفتن دارد، این نقش چگونه به شما پیشنهاد شد، چه المان هایی داشت که آن را پذیرفتید؟

این نمایش راجع به چند هکر است که پولی را هک و به شش حساب می ریزند، قصه هایی که روایت می شود راجع به این شش خانواده است که کلی مشکلات دارند و در واقع راجع به تروماهای اجتماعی است، این نقش از طریق یکی از دوستان به من پیشنهاد شد که این دوستم همیشه به من می گفت شما یک شراره درون دارید پس خیلی خوب می توانید این نقش را بازی کنید، برای خود من هم چون همیشه نقش های مثبت بازی می کردم بازی کردن یک نقش منفی خیلی جذاب بود، اینکه هر کسی این وجه از شخصیت من را ندیده که می توانم اینقدر جنگی باشم!

استقبال از آن تا امروز چگونه بوده و برای خود شما چه فیدبکی داشته است؟

استقبال از انسانی مرد خیلی خوب بوده است، تا آنجا که من می دانم استقبال عالی بوده هرچند تبلیغات ما تبلیغات به شدت ضعیفی بوده است، یعنی فقط ما خودمان خودمان را پوشش می دادیم اما با این حال استقبال مخاطبان خیلی خوب بوده است، برای من خیلی فیدبک خوبی داشت و خیلی چالش برانگیز بود، چه از لحاظ نقش و چه از لحاظ اینکه کاری بود که من کلی رفیق خوب در این آن پیدا کردم.

بعد از مدتها به صحنه تئاتر برگشته اید، تئاتر کجای زندگی شما قرار دارد؟

بله بعد از مدتها به صحنه برگشتم، از قبل از کرونا کار نکرده بودم و همیشه می گویم تئاتر را خیلی دوست دارم، من حس و حالی که روی صحنه تئاتر دارم را با هیچ چیز دیگری نمی توانم وصف کنم، مثلا اتفاق افتاده که حال من خیلی از نظر جسمی بد بوده ولی آن لحظه ای که روی صحنه رفته ام درد را فراموش کرده ام و وقتی از صحنه خارج می شدم درد برگشته است، شاید این شعاری باشد ولی صحنه تئاتر التیام بخش بوده است.

تئاترهایی شبیه این کار که به صورت سریالی و با بازیگران متفاوت اجرا می روند، چقدر می توانند تاثیرگذار و چقدر برای تئاتر ما لازم هستند؟

به نظر من تئاتر سریالی یک کار خیلی ریسکی است و این سوالی است که شاید بهتر باشد از کارگردان کار بپرسید تا بازیگرانی که هر اپیزود فرق می کنند، چون ما فقط اپیزود خودمان را جلو می بریم ولی برای کارگردان خیلی ریسک بالایی دارد و کار سنگینی است، درست است که کار سریالی است ولی شما انگار همزمان شش کار را دارید روی صحنه می برید و خیلی نیاز به انرژی و تمرکز دارید، قسمت سخت ماجرا این است که تمام این بازیگرهای شش اپیزود موقع اجرا به همدیگر می رسند و کنترل کردن این فضا خیلی سخت می شود، به نظر من بیشتر لازم است بخش مدیریت آن اتفاق بیفتد و در بخش مدیریت این همه آدم ما قوی بشویم و نه در بخش قصه، چون بالاخره یک کار متفاوت است و هر کسی آن را انجام نمی دهد، کار پر ریسک و جالبی است و من خودم هم دوست دارم از این کارها ببینم و کار کنم.

سختی ها و شیرینی های دنیای نمایش از نظر شما چه مواردی است؟

سختی هایش که خیلی زیاد است ولی شیرینی هایش بیشتر است، سختی ها اینکه مثلا می دانید که تمرین ها خیلی بیشتر از اجرا است، ما ماه ها تمرین می کنیم که فقط چند شب اجرا برویم، جدا از تمرین ها اینکه هر اتفاقی ممکن است هر لحظه روی صحنه بیفتد و شما باید اینقدر آماده باشید که طوری آن اتفاق را مدیریت کنید که تا جایی که امکان دارد مخاطب متوجه نشود یا حتی اگر متوجه هم شد آبرومندانه جمع شود، شیرینی هایش هم دقیقا همین هاست که شما نمی دانید دقیقا چا اتفاقی قرار است بیفتد و همیشه بایدآماده باشید، می دانید هر لحظه امکان دارد یک اتفافی بیفتد و شما دائم دارید خودتان را به چالش می کشید، هر بار که روی صحنه می روی انگار بار اول است و هیچوقت هیچ چیزی روی صحنه تکراری نمی شود.

یک اتفاق ایده آل همین الان برای شما چه می تواند باشد؟

شاید حرف من شعاری باشد ولی من آدمی نیستم که خیلی دنبال چیزهای خفن باشم، من از در جریان بودن زندگی لذت می برم و به نظر من زندگی همین است، آدم نباید دائم دنبال یک چیز خفن تر باشد، همیشه سعی می کنم در زندگی از اتفاق هایی که دارد می افتد تمام و کمال لذت ببرم.

و از فعالیت های پیش رو صحبت کنید.

یک تئاتر دیگر به اسم داش آکل دارم که از ببست و ششم روی صحنه می رود و احتمالا یک کار دیگر هم داشته باشم که اگر قطعی شد می گویم، احتمالا در تابستان کارخودم را می سازم و چند فیلم سینمایی و نمایش خانگی هم کار کرده ام که قرار است اکران و پخش شوند، فعلا همین ها!

عباسعلی اسکتی
عکس: فرتاش قوام شیرازی