سانسور علیه خلاقیت!

از آخرین مرتبه ای که تلویزیون یک سریال پر مخاطب را به نمایش گذشته سالها می گذرد، رسانه ای که مدتهاست در سراشیبی سقوط قرار گرفته حالا پس از همان مدتها سریالی را به نمایش گذاشته که مخاطب قهر کرده با این پلتفرم آن را تماشا می کنند.

مجموعه سرجوخه که با برچسب سریال امنیتی چند بار به دلایل مختلف پخش آن عقب افتاد در نهایت با تغییر و سانسورهایی که حتی اگر عوامل هم به آن اشاره نمی کردند و در بسیاری از لحظات آن مشهود است روی آنتن رفت.

داستانی که در همین چند قسمت ابتدایی بیننده را به وجد آورده است چون نه تنها برخلاف بسیار دیگری از مجموعه های این رسانه یا شبکه نمایش خانگی پایان آن قابل حدس نیست بلکه بدون اغراق می توان گفت که مخاطب با دیدن سکانس بعدی آنچه را می بیند که انتظارش را نداشته است، فیلمنامه ای که حداقل تا امروز از منتقدان نمره قبولی گرفته است.

کارگردانی خوب احمد معظمی و انتخاب بازیگران خوبتر از دیگر نقاط قوت سریال سرجوخه است، سامان صفاری، نازنین کیوانی، نیلوفر کوخانی، حمیدرضا محمدی، هژیز سام، مریم وحیدزاده، پیمان احمدنیا، عبدالرضا نصاری، علی اوسیوند و… به درستی سرجای خودشان چیده شده اند تا با بازی گرفتن درست کارگردان برای علاقه مندان باورپذیر باشند، اکت های درست، لحن و گفتار متناسب، چیدمان پلان های صحیح و در نهایت تصویر و تدوین خوب اکثریت رضایتمندی را برای این اثر به همراه خواهد داشت.

اکنون سوالی که به ذهن اکثر مخاطبان تلویزیون و بینندگان این مجموعه می رسد این است که چرا با وجود اینکه می شود مجموعه هایی خوب و فیلم هایی قابل صحبت ساخت چرا این رسانه با کج خلقی، لجبازی و سانسور بیش از حد سراغ داستانهایی نخ نما شده و تکراری می رود و فضا را برای بیشتر دیده شدن آثارش باز نمی گذارد، قطعا با ممیزی کمتر و داستانهایی نو و تازه چنانچه در سریال سرجوخه و قبلتر از آن در چند کار دیگر مشاهده کرده ایم شاید این رسانه دوباره به محبوبیت گذشته برگردد و تماشاگر جاری شده به سمت اینترنت و شبکه نمایش خانی را به آغوش خود بازگرداند، هنوز از خاطر عموم نرفته است زمانی را که برای پخش سریال هایی قابل تماشا خیابان های شهر خلوت می شد و مردم چگونه با شعف پیگیر داستان های مورد علاقه خود بودند.

عباسعلی اسکتی
روزنامه هنرمند