“روز پرچم” یا روز پائین آمدن پرچم شایستگی شان پن به عنوان کارگردان

هنرمندنیوز: در فیلم “روز پرچم”، که خود “شان پن” نقش (جان ووگل) پدری  را ایفا می کند که با کلاه برداری، بانک زنی و کارهای خلاف دیگر، زندگی اش را گذرانده و پدری شابسته فرزندان و از جمله دخترش، جنیفر(دیلان پن، دختر واقعی شان پن در نقش او) نکرده است، پس از سالها ناپدید و پدیدار شدن،  تلاش به برقراری رابطه با دخترش می کند. اما دختر، که علیرغم داشتن مادری الکلی و یک زندگی نابسامان، توانسته خود را از سرنوشت ناگواری که انتظارش را می کشید، رها کند و خبرنگاری مهم گردد، بار دیگر از وی رو بر می گرداند. اما به هر رو فیلم آمریکائی است و پایان آن می بایست  به گونه ای اخلاقی باشد و گناهکار تاوان گناهان خود را بدهد.

گر چه گفته می شود که داستان فیلم  از یک داستان واقعی بر گرفته شده، اما کارگردان چندان به باور کردنی بودن سناریو توجهی نکرده  خود را پشت جمله “برگرفته از یک داستان واقعی”، از بار دقت در تطبیق سناریو با داستان  رها نموده است. دیالوگ ها و جنبه روانشناختی شخصیت ها سطحی مانده اند و پاره ای از سکانس ها هم آشقته به نظر می رسند. حال ممکن است این به دلیل مونتاژ سر سری باشد. به هنرپیشگان دیگر چون “وایلز تلر” و “جیمز روسو”، جای چندانی داده نشده است. صدای “آف” آغاز فیلم، یاد آور فیلم های “ترنس مالیک” اما با کیفیت پائین  می شود و موسیقی آن نیز چیزی شبیه فیلم های تبلیغاتی است. بازی فرزندان “پن” سطحی است در حالی که خود وی پیاز داغش را زیادی می کند. بنابراین اگر او می خواسته با برگزیدن فرزندانش یک میز آنسن وزین و عمیقی به فیلم  و داستان آن بدهد، چندان پیروز نشده است. تنها شخصیت های دوم هستند که، همانگونه که گفته شد از آنها استفاده کافی انجام نگرفته،  کمی از کسالت ماجرا می کاهند.

شان پن

این ششمین بار است که “شان پن” پشت دوربین می رود اما نخستین باری است که خود نیز در آن به عنوان بازیگر شرکت دارد. او در این مورد می گوید :”من همیشه از این که کارگردان در فیلمش هم بازی کند، شگفت زده می شدم اما خود تا کنون به فکر چنین کاری نیفتاده بودم. تا این که موقعیتی به وجود آمد و من این کار را تجربه کردم. در عین حال، همانگونه که تصورش را می کردم کاری بود بسیار سخت.  بنابراین فکر نمی کنم بخواهم چنین تجربه ای را تکرار کنم.”

از “شان پن” که بگذریم، نکته دیگر فیلم در این است که او خانوداه خود را نیز در آن شرکت داده است. یعنی “دیلان”، دخترش نقش دختر شخصیت فیلم را  بازی می کند و پسرش “هوپر-جک پن” نیز در آن نقش برادر کوچک را  دارد.  با این حال، “شان پن”، گر چه نتوانسته بازی آنها را پر کیفیت بکند، اما  این هوشمندی را به خرج داده که داستان تلاطم زندگی و زندانی شدن شخصیتش را روایت نکند  و بلکه به کمک فلاش بک ها به جستجوی عوامل این غرق شدن در ناهنجاری های زندگی بپردازد.

به هر رو درگیری دو نسل، یعنی کودکانی که در میان کشمکش والدین قرار می گیرند، تصحیح ناپذیری پدر، مواد مخدر در میان هر دو نسل و دیگر مسائلی از این گونه، تار و پود فیلمی را تشکیل می دهند که کسالت آور است و تلاش بیش از حد “شان پن” هم نمی تواند درگیری تماشاگر را در آن تضمین کند. پس تعجبی نیست که او از فستیوال کن با دست خالی به کشورش بازگشت.

“شهلا رستمی”