گروه‌های هنری خانوادۀ هنرمندان هستند
- شناسه خبر: 15297
- تاریخ و زمان ارسال: ساعت
بهناز نازی، بازیگر با سابقۀ سینما، تئاتر و تلویزیون متولد ۱۲ دی ماه ۱۳۴۶ است که فعالیت خود را در زمینۀ بازیگری، کارگردانی و طراحی صحنه و لباس از نخستین سال‌های دهۀ ۱۳۷۰ آغاز کرده است. «سفر به چزابه»، «پزشکان» و «سیاه، سفید، خاکستری» از جملۀ مجموعه‌های تلویزیونی، «مادرم گیسو»، «شراره» و «دلم می‌خواد» از جملۀ فیلم‌های سینمایی و همچنین «گابریل»، «محبوبه ها»، «شوایک، سرباز ساده دل» و «سقراط» از جملۀ نمایش‌های صحنه‌ای و تنها گوشه‌ای کوچک از کارنامۀ هنری درخشان این بازیگر است. فرا رسیدن زادروز ارزشمند این هنرمند گرانقدر بهانه‌ای بود تا با وی به گپ و گفتی صمیمانه بنشینیم و از هنر سخن بگوییم. روزنامۀ «هنرمند» با افتخار ضمن تبریک به مناسبت فرا رسیدن زادروز این بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون و زادروز ارزشمند سرکار خانم «مینا قانع» عکاس گرانقدر روزنامه، این گفتگو را به حضور تمامی علاقه مندان به هنر و به ویژه بازیگری پیشکش می‌نماید؛ امید که لذت ببرید.
بهناز نازی، بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار روزنامۀ هنرمند با اشاره به این که آخرین فرزند از هشت فرزند خانواده است، گفت: هر سال در خانواده برای من جشن تولد برگزار می‌شد و به این جهت که هیجان این رویداد را بسیار دوست داشتم، از تکرار آن در سال‌های آتی نیز استقبال می‌کردم.
بعد از گذشتن روز تولد همه چیز به روند عادی خویش باز می‌گردد
وی در ادامه، با اشاره به این که در این روزگار جشن تولد گرفتن برای او مفهوم خاصی ندارد و این رویداد، در روز تولد پس از باز کردن چشم از خواب اتفاق می‌افتد و در آن تمام سال گذشتۀ خویش را مرور می‌کند، افزود: در این روز مرور می‌کنم که در سال گذشته چه کارهایی را انجام داده ام، چه برنامه هایی داشته ام و چه ماجراهایی برای من اتفاق افتاده است؛ چه خوبی‌ها و بدی هایی برای من اتفاق افتاده است و جذابیت آن در نهایت برای یک یا دو ساعت است و پس از پایان این یک یا دو ساعت، همه چیز تمام می‌شود و زندگی به جریان عادی خویش باز می‌گردد.
بازیگر مجموعۀ تلویزیونی «سیاه، سفید، خاکستری» به کارگردانی «سیامک شایقی» که در سال ۱۳۷۸ از تلویزیون پخش شده است، در ادامه، با اشاره به این امر که سال ۹۸ تا سال ۹۹ با رخدادهای خاصی همراه بوده است و او در برهه‌ای از زمان همواره با خود می‌گفته است که زمان چقدر زود می‌گذرد، افزود: در سال گذشته، با توجه به این که بیماری کرونا در ایران شیوع پیدا کرد و همه در این شرایط دچار یک روزمرگی بوده ایم، اما معتقدم که این سال آن چنان زود هم نگذشت و ماجراهای بسیاری در آن اتفاق افتاد و زمانی که به آن فکر می‌کنی، می‌بینی که اتفاقات خوب و بد بسیار زیادی در سالی که گذشت، رخ داده است.
سرگرم کارهایی هستم که زندگی را زیباتر بگذارنم
نازی، در بخشی دیگر از این گفتگو با اشاره به این که پیش از انتشار بیماری همراه با گروه «حمیدرضا نعیمی» به تمرین نمایش «فردریک» مشغول بوده اند و بنا بوده است که این نمایش در فروردین ماه سال جاری به روی صحنه برود، اما در نهایت شیوع کرونا جلوی این رخداد مهم را گرفت، ادامه داد: مدت‌ها این نمایش تعطیل بود، اما به خاطر پیشگیری از شیوع بیماری، قرار شد که با تغییراتی ادامه پیدا کند که متأسفانه تعطیل شد، اما تلاش می‌کنم تا این روزها در خانه، با این که سخت می‌گذرد، خودم را به فعالیت هایی که می‌توان آن‌ها را در منزل پیگیری کرد، سرگرم کنم تا زندگی قشنگ تر بگذرد.
وی در ادامه، با اذعان به این امر که اگر ماجرای کار و مسائل مملکت و چرخاندن چرخ زندگی را نادیده بگیریم، کرونا مضاف بر تمام ویژگی‌های بدی که در ذات خود دارد، خوبی‌های بسیار زیادی هم داشته است، اظهار داشت: ما انسان هایی هستیم که همواره درگیر هماهنگی‌های کارهایمان هستیم، اما این شرایط به ما نشان داد که می‌توان زمان بیشتری را با کسانی که بیشتر دوستشان داری گذراند و خداوند را شاکرم که در این شرایط توانستیم بیشتر به همه چیز برسیم و در نهایت متوجه خواهی شد که بسیاری از کارهایی که تو انجام نداده‌ای و مهم نبوده است و شاید ساده از کنار آن‌ها گذشته‌ای و نکرده‌ای و اتفاقی هم نیفتاده است، می‌توانی انجام دهی و اتفاقی هم نمی‌افتد.
بازیگر مجموعۀ «سفر به چزابه» به کارگردانی مرحوم «رسول ملاقلی‌پور» که در سال ۱۳۷۴ از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شده است، در ادامه با تأکید بر این مفهوم که در شرایطی این چنینی است که متوجه خواهی شد بسیاری از افرادی که در مدت زمان همکاری با آنان، تبدیل به همه چیز و همه کس زندگی انسان می‌شوند، حتی می‌توانند نباشند و خللی در زندگی ایجاد نمی‌شود، تصریح کرد: واقعیت این است بر عکس این که در مدت زمان محدودیت‌های کرونایی همگان شاید بیشتر به سمت فضای مجازی و راه‌های ارتباط مجازی گرایش پیدا کرده اند، من ارتباطم با فضای مجازی بسیار کمتر شده است و هیچ گاه در این شرایط نیاز نمی‌بینم که مثلاً الان باید به سراغ تلفنم بروم و مثلاً ببینم که چه پیغام هایی دارم.
باید تلاش کنی تا از هر چه داری در لحظه استفاده کنی
نازی، با اشاره به این که این روزها هیچ چیز واجبی برای او وجود ندارد و در عین حال تصور می‌کند که بیشتر از هر زمان دیگری فهمیده است که زندگی بسیار ارزشمند است و لحظه، همین الان و همین دم است، تأکید کرد: به نظر من نباید برای هیچ چیز برنامه ریزی کرد بلکه باید تلاش کرد تا از هر آن چه که داری در همین لحظه و همین الأن استفاده کنی، زندگی کنی و از زندگی لذت ببری.
وی در ادامه، با اشاره به این که نمایش «فردریک» در یک گروه بسیار بزرگ به رهبری و هدایت «حمیدرضا نعیمی» و با بازیگری «فرهاد آئیش»، «امیرحسین رستمی»، «کتانه افشار نژاد» در حال تمرین بوده است و به دلیل شیوع ویروس کرونا متوقف شده است، یادآور شد: معتقدم حتماً خیری در هر چیزی هست و در هر اتفاق خیری هست و کرونا به گونه‌ای بود که همه درگیر آن بوده اند، دردی بود که همۀ ما دچار آن بوده ایم و تنها مال من نبود، اما با تمام تلخی هایی که این بیماری دارد و زمانی که می‌بینیم که به جز کشور ما همۀ دنیا درگیر این قضیه هستند، حس نمی‌کنم که از چیزی عقب افتاده ام و در مقابل اگر ببینیم که در همۀ دنیا رخدادهای عادی جریان دارد اما مثلاً در کشور من همه چیز متوقف است، درد بسیار بزرگی خواهد بود.
بازیگر نمایش «کالون و قیام کاتسیلون» که در سال ۱۳۸۶ به کارگردانی «آرش دادگر» به روی صحنه رفته است، با ابراز شگفتی از این که در این روزگار تنها تئاتر تعطیل بوده است و آن طور که او خبر دارد، پروزه‌های تصویری مانند سریال‌های تلویزیونی و پروژه‌های سینمایی ادامه داشته اند و تنها تئاتر بوده که به دلیل شیوع بیماری تعطیل شده است، گفت: با توجه به این که هیچ کمکی در تئاتر وجود ندارد، باید پذیرفت که دست اندرکاران این هنر نیز به مثابۀ دیگر مردم می‌بایست کار کنند تا زندگی خود را بگذرانند و نمی‌توان گفت که این قشر نباید کار کند، چرا که این قشر حقوقی نمی‌گیرند.
این بازیگر تئاتر، با اذعان به این امر که در کشور انگلستان تئاتر تعطیل است، اما به دلیل وجود امکانات متفاوت، توانسته اند این رویداد را به گونه‌ای دیگر مدیریت کنند، چرا که حمایت هایی در آن جا وجود دارد که در کشور ما وجود ندارد، افزود: در ابتدای شیوع ویروس کرونا که همه هیجان خاصی داشتند، کمک هایی هر چند مختصر صورت گرفت، اما بعد از آن اتفاق دیگری نیفتاد و همه چیز قطع شد و بسیاری از پروژه ها، هزینه‌های ابتدایی خود را انجام داده اند و به این دلیل که به نتیجه نرسیده است، بسیار ناخوشایند به نظر می‌رسد.
رفقای بسیار زیادی دارم
نازی، با اشاره به این که فردی بسیار اجتماعی است و دوستان و رفقای بسیاری دارد، ادامه داد: باید بگویم تعداد دوستان زیادی دارم و همان طور که با خانواده و بستگانم ارتباط دارم، شاید دو برابر با دوستانم ارتباط دارم و این موضوع به این دلیل است که من و همسرم به گونه‌ای است که چون حرفه‌ای مشترک داریم، دوستان مشترک زیادی داریم و این موضوع را نیز باید در نظر گرفت که گروه‌های هنری، بر خلاف مشاغل دیگر می‌توانند برای هنرمند به عنوان یک خانواده به حساب آیند، چرا که یک گروه مثلاً تئاتر در مدت زمان یک یا دو ماه تمرین و یا یک یا دو ماه اجرا به خانوادۀ هنرمند تبدیل می‌شود و در نهایت بعد از پایان هر پروژه ای، از جمله فیلم و تئاتر، ارتباط اعضای گروه با یکدیگر ادامه پیدا می‌کند.
برندۀ سیمرغ بلورین بهترین طراحی صحنه و لباس از جشنواره فیلم فجر برای طراحی صحنه و لباس فیلم «هیوا» به کارگردانی «رسول ملاقلی‌پور» در سال ۱۳۷۷، با تکیه بر این مفهوم که بسیار به این موضوع فکر کرده است که به جز حرفۀ خود یعنی کارگردانی، بازیگری و طراحی لباس و یا مشاغل و فعالیت‌های مرتبط با این گروه‌های شغلی فعالیت دیگری بلد نیست و اصلاً نمی‌تواند کار دیگری انجام دهد، اظهار داشت: بسیار وحشتناک است که زمانی درهایی را که به دلیل شیوع بیماری کرونا به روی خود بسته ایم، باز کنیم، می‌بینیم که بسیار پیر شده ایم و نسل عوض شده است و با نسلی دیگر مواجه خواهیم شد که مشغول به فعالیت هایی هستند که شاید درک آن برای ما بسیار مشکل باشد و از طرفی دیگر باید به این فکر کنیم که در این روزها، پتانسیل و زمانی عالی را از دست می‌دهیم.
وی ضمن ابراز تأسف از این که امروز در وجود بسیاری از افراد انرژی‌های بسیار بالایی برای انجام کارهای مختلف وجود دارد و مضاف بر آن نیز، ارادۀ انجام کارهای مختلف در افراد وجود دارد، اما نمی‌توان با شرایط موجود دست به کاری زد، تصریح کرد: روز و روزگاری می‌شنیدیم که مثلاً فردی در شهری فوت شده است و در نهایت به لیستی از اسامی می‌رسیدیم که اصلاً نمی‌شناختیم، بعد از آن کم کم می‌دیدی که آن فرد مثلاً می‌شد دوستت یا بستگان نزدیکی از خانوادۀ یکی از دوستانت و شاید خدای ناکرده خود دوستت و در نهایت به اسم هایی می‌رسی که آن‌ها را می‌شناسی و در نهایت موضوع خطرناک تر و ترسناک تر این است که گویی ماجرای این بیماری اپیدمی نیست، بلکه نوبتی است.
اجرای آنلاین را درک نمی‌کنم
طراح صحنه و لباس نمایش «روزگار طولانی تنهایی» که در سال ۱۳۷۵ به کارگردانی «شهرام کرمی» به روی صحنه رفته است، با اذعان به این امر که اضافه شدن بخش آنلاین به جشنواره هایی هم چون جشنواره‌های فیلم و تئاتر، از جملۀ مسائلی است که شخصاً آن را درک نمی‌کند، تأکید کرد: در این شیوه از تئاتر، نه تماشاگر آن چنان که باید لذت واقعی را از دیدن نمایش می‌برد و نه من به عنوان بازیگر می‌توانم ان حس واقعی اجرای نمایش صحنه‌ای را به مخاطبم منتقل کنم، چرا که تماشاچی در این نوع از اجرا، با هر نوع لباس و پوششی و به هر شیوه‌ای که می‌خواهد در خانه نشسته است و تئاتر می‌بیند، از آن لذت می‌برد و شاید تغییراتی را که در اجرای شب‌های مختلف گروه با آن مواجه است، متوجه شود، اما در نهایت باید گفت آن اتفاقی که باید نمی‌افتد.
نازی، با اذعان به این امر که نفس بازیگر بر روی صحنه بر روی تماشاگر و نفس تماشاگر در سالن بسیار بر روی بازیگر مؤثر است و در حالت اجرای آنلاین، بازیگر به روی صحنه‌ای می‌رود که هیچ گونه مخاطبی مقابل او وجود ندارد و گویی باید برای صندلی‌های خالی به اجرا بپردازد، یادآور شد: قطعاً بازی که بازیگر در مقابل دوربین می‌کند، با بازی زنده بسیار متفاوت است و تفاوت این نوع از اجرا با تله تئاتر این است که مخاطب می‌داند که اجرایی زنده می‌بیند، حال آن که در بهترین تئاترها، فیلم‌های خوب از اجرا وجود ندارد و در مقابل، زمانی که تئاتر به تله تئاتر تبدیل می‌شود، به فیلمی سرد و خام تبدیل می‌شود و تفاوت آن این است دکوپاژ در آن وجود ندارد و در مقابل، فیلمی که در لحظه، کارگردان برای آن دکوپاژ در نظر گرفته است، در تدوین به اثری دیگر تبدیل می‌شود و چیز دیگری از زیر میز تدوین از آب در می‌آید.
وی با تأکید بر این مفهوم که ریتم تئاتر تنها بر روی صحنه اتفاق می‌افتد و بعدها این موضوع، به گونه‌ای پیش می‌رود که تنها به یک بار اضافه بر روی دوش هنر اضافه می‌شود و در کنار هفت هنری که امروز شاهد آن هستیم، گونه‌ای نو اضافه می‌شود به نام تئاتر آنلاین، اظهار داشت: در یک تئاتر، بازیگران دستمزد دارند، هزینه‌های دکور و لباس وجود دارد و تنها این نیست که داریم یک تئاتر را اجرا می‌کنیم، این روند چندین شب ادامه دارد و مگر یک تهیه کننده و یا کارگردان تئاتر چقدر از یک اجرای آنلاین در می‌آورد که بخواهد جوابگوی هزینه‌های جاری باشد و در نهایت، روند فعالیت خود را به صورت آنلاین برای مخاطبش ادامه دهد.
اجرای آنلاین در این شرایط زنده نگاه داشتن تئاتر نیست
طراح صحنه و لباس نمایش «انتظار با بوی نرگس» که در سال ۱۳۷۶به کارگردانی «عباس غفاری» به روی صحنه رفته است، با اشاره به این که در روند موجود، نمایش‌ها به سمت اکونومی شدن، کوچک تر شدن و کم هزینه تر شدن پیش می‌روند و در نهایت تصمیم می‌گیریم که با گروهی کوچک، کارهایی ساده تر را برای اجرا آماده کنیم، تصریح کرد: شاید در این روند یک خاله‌بازی اتفاق بیفتد، چند نفر تمرین کنند و در نهایت اثری هم اجرا شود تا بتوانند تئاتر را به زعم خودشان زنده نگاه دارند، اما باید بپذیریم که این رفتار زنده نگاه داشتن تئاتر نیست.
نازی، با تأکید بر این امر که زنده نگاه داشتن تئاتر این است که حتی در شرایط کرونا با رعایت پروتکل‌های بهداشتی بتوان کار تئاتر را انجام داد و در نهایت نیز این منظور را ندارد که بخواهد با این حرف کسی را به دل معرکۀ مبارزه با کرونا بفرستد یا او را برای یک اجرای تئاتر در این شرایط شیر کند، خاطر نشان کرد: امروز بسیاری از افراد شاید مشغول پروژه‌های سینمایی باشند و به این بیماری مبتلا بشوند و یا نشوند، اما بحث این است که آیا در این شرایط فقط مردم از طریق کرونا جان خود را از دست می‌دهند و از بین می‌روند؟
این بازیگر تئاتر، در پایان این گفتگو، با اذعان به این امر که درست است که این بیماری بسیار وحشتناک است، سرایت آن دیوانه وار شده است و به این ایمان داریم که ممکن است نوبت ما برسد اما در مقابل اعتقاد دارد که اگر پذیرفتیم که یک هنرمند، می‌بایست در این شرایط نیز کار کند، به یقین به حمایت هایی نیاز دارد، گفت: باید یکدیگر را حمایت کنیم؛ حال آن که این روزها شرایط به گونه‌ای شده است که مدام در فضای مجازی در حال به نمایش گذاشتن افتخاراتمان هستیم و در شرایطی که اگر کسی را می‌بینیم که کار درست و خوبی را انجام می‌دهد، ما نیز باید او را تشویق کنیم و در نهایت، از او بخواهیم تا ما را راهنمایی کند تا بتوانیم او را در این مسیر یاری کنیم.
امین کردبچه چنگی
عکس: مینا قانع
