«بازگشت به دوران اوج»

از مهم‌ترین ویژگی‌های صدرعاملی آن است که همواره خود را به روز می‌کند. او در فیلم جدیدش به مخاطب اثبات می‌کند که زیر و بم‌های نوجوانِ نسل زد را می‌شناسد و با پژوهش و دریافتی درست از وجوه مختلف رفتاری و اخلاقی او، دست به شخصیت‌پردازی می‌زند.
یکی از برجسته‌ترین امتیازات فیلم، متن روان و سنجیده‌ی آن است. فیلمنامه ساختار درستی دارد. روان پیش می‌رود و عناصرش به‌تناسب در جای درست خود قرار گرفته‌اند. برخلاف بسیاری از فیلم‌های سینمای اجتماعی “سیاه‌نمایی” در آن اتفاق نمی‌افتد. رخدادها با آن‌که کاملاً واقع‌گرایانه و باورپذیرند اما شکلی عاریه‌ای، شعاری و تحمیلی به خود نمی‌گیرند و در عین حال تلخی‌شان نیز توی ذوق نمی‌زند. درواقع این رویدادها به شکلی منطقی رخ می‌دهند و به شکلی امیدوارانه نیز حل می‌شوند و خود را به زور به فیلم سنجاق نمی‌کنند.
فیلمساز در این فیلم خیابانی، که بی‌شک ضبط سکانس‌هایش گروه را متحمل دشواری‌های متعددی نیز کرده است، قصد ندارد آدم‌هایش را قربانی و بدبخت نشان دهد. حتی زیبا، دختر نوجوان فیلم به‌رغم تمامی رنج‌ها، کمبودها و فقدان‌هایش قوی، مستقل، منطقی و خودباور است و روی پاهای خود می‌ایستد. از طرف دیگر، پدر هم با این‌که در آسایشگاه اعصاب و روان بستری‌ بوده و او نیز سال‌ها کمبود و رنج را با خود حمل کرده شخصیت خموده‌ای ندارد، به نحوی که مخاطب با او همذات‌پنداری می‌کند اما هرگز برایش ترحم و دلسوزی نمی‌کند.
پس از مدت‌ها “امید” در فیلمی از سینمای اجتماعی ایران جریان دارد. بارها تعلیق تا آستانه‌ی اوج در فیلم حفظ می‌شود و در لحظه‌ای حساس به آرامش بدل می‌گردد. با آن‌که مخاطب امروز سینمای ایران به صرف تماشای مکرر فیلم‌های ناامیدکننده و تلخ دیگر امیدی به وقوع اتفاقات مثبت وامیدبخش در ملودرام‌ها ندارد در این فیلم بارها از سوی صدرعاملی به شکلی مثبت غافلگیر می‌شود و این ویژگی مهم و ارزنده‌ یادآور «من ترانه ۱۵ سال دارم»، «دیشب باباتو دیدم آیدا» و «دختری با کفش‌های کتانی» است.
فیلمنامه از پرگویی و اضافه‌گویی پرهیز می‌کند. روان است و ضرباهنگ متناسبی را تا پایان حفط می‌کند. قاب‌های چشمگیر و زوایای دوربین درستی دارد و پایان‌بندی اوج شکوه داستان است. پایانی نفس‌گیر که جزئیاتش چه در متن و چه در اجرا به زیبایی به تصویر درآمده‌اند و سکانس جرثقیل را می‌توان نقطه‌ی اوج ملودرام تلقی نمود.
«زیبا صدایم کن» یک امین حیایی درجه یک دارد که می‌توان تا این‌جای کار سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را حق مسلم او دانست. شاید بتوان این نقش‌افرینی را بهترین هنرنمایی این هنرمند در طول دوران بازیگری‌اش قلمداد کرد. در مقابل او ژولیت رضاعی بازیگر نوجوان فیلم در نخستین تجربه‌ی بازیگری‌اش بار دیگر بر توانمندی صدرعاملی در کشف استعدادهای ناشناخته‌ی نوجوان در سینمای ایران مهر تأیید می‌زند. رضاعی فراز و فرودها، نوسانات و التهابات کاراکتر زیبا را به زیباترین شکل ممکن از آب درآورده و حضوری حرفه‌ای در مقابل امین حیایی دارد. بازیگران مکمل فیلم نیز بازی‌های باورپذیری ارائه کرده‌اند خصوصاً مهران غفوریان با بازی به‌اندازه و به‌جایش.
موسیقی متن کریستف رضاعی بر قالب فیلم به خوبی نشسته و با آن به درستی همراهی می‌کند و از نقاط ارزشمند فیلم «زیبا صدایم کن» به شمار می‌آید.

«یاسمن خلیلی‌فرد»