حدود بهار 1400 صدای یکی از خوانندگان زن ایرانی را برای اولین بار شنیدم. ترانه ای که به زبان عربی اجرا شده بود. شنیدن آن اجرای با کیفیت، چنان تاثیری در من گذاشت که بی درنگ بر خلاف رویه و باورم که جهانی شدن را اگر چه ملاکی برای تمایز می شناختم، اما هرگز دلیل برتری در امور هنری نمی دانستم؛ این بار با خود پنداشتم که این همان صداست که می ماند. با شنیدن آثار دیگری از او، باوری جدی و عمیقتر در ذهنم ریشه دواند. پنداشتم این حنجره ای است که می تواند آواز زنان ایران را به گوش جهانیان برساند. صدایی که عصیان درونی و طنین بیرونیاش می تواند خط بطلانی بر قید و بندهای حاکم بر سرنوشت صدای زن ایرانی در جهانِ موسیقی باشد. صدایی که ظرفیتی تاریخ ساز را با خود همراه دارد. با تعدادی از دوستان موسیقیدان درباره اش صحبت کردم. باورم این بود که این صدا را می توان و می باید جور دیگر شنید و فهمید. و به دلیل اینکه صاحب آن صدا، «مینا دریس»، این خواننده ی عرب ایرانیِ زاده ی خوزستان را واجد زمینه مندی کافی در رسیدن به بالاترین میزان توانایی هنری و اجرایی یافتم، در این نوشتار سعی می کنم ریشه ها و چرایی باورم را در سه سطح و به اختصار صورتبندی کرده و با خواننده ی آن در میان بگذارم.