همانطور که از درام، پس از قرن نوزدهم انتظار میرود، بیش از درام، با روایت روبروایم. و به بیان درستتر، به جای روبرویی با فرم دراماتیک، فرمی اپیک پیش روی ما ست؛ بحرانی که پس از عقلگرایی و طبیعتگرایی قرن نوزدهم با آثار ایبسن و استریندبرگ و هاوپتمان و مترلینک، دامنگیر درام شد و در قرن بیستم در نقاطی که پای پینتر و بکت و میلر به میان میآید، دوبارهجاندادن به درام، کاری بسیار خلاقانه و شگفتآور است. اما جایی که از برشت حرف میزنیم، این فرم اپیک است که درام را از ورطهی نابودی میرهاند.