سانسور در ایران، برخلاف آنچه گاه تصور می‌شود، فقط به حذف و خط زدن محدود نمی‌شود. ساختار ممیزی، لایه‌لایه، ناپیدا و در بسیاری مواقع، سلیقه‌ای و بی‌قاعده است. هنرمند ایرانی نه فقط با یک مرجع نظارتی، بلکه با مجموعه‌ای از نهادها، شوراها، آیین‌نامه‌ها و «خط قرمزهای نانوشته» مواجه است. این تعدد مراکز تصمیم‌گیری باعث شده که حتی در میان مسئولان نیز وحدت نظری درباره مرزهای مجاز و ممنوع وجود نداشته باشد؛ وضعیتی که نااطمینانی و خودسانسوری را تشدید می‌کند. در حوزه ادبیات، ناشران و نویسندگان سال‌هاست با فرآیندی پیچیده و فرسایشی برای اخذ مجوز چاپ دست‌وپنجه نرم می‌کنند. تأخیرهای طولانی،...