نوشتن و گفتن و شنیدن از اسطوره هنر ایران در این شرایط کار آسانی نیست. مگر قلم و کاغذ میتواند گویایی احساس درون کشوری باشد که فرزندش را قرار است در آغوش خاک کشاند. چه باید گفت و شنید که تاکنون نگفته و نشنیدهایم. اما چه کنیم که درد فراق برایمان طاقتفرساست و حجم دلتنگی امانمان نمیدهد. تمام نوشتنها نه در رثای معجزه هنر ایران زمین بلکه برای قرار دل بیقرار خودمان است. نام محمدرضا شجریان دیگر یک نام و عنوان نیست بلکه یکنماد برای یک کشور است. نماد آزادی و انسانیت، نماد شرافت و مردانگی، نماد هنر ایران زمین…...
در چهارمین روز جشنواره سی و هفتم هستیم و تاکنون اهالی رسانه و منتقدین نه فیلم را در کاخ جشنواره دیدهاند که متاسفانه تعداد زیادی از این فیلمها حتی ارزش دیدن هم ندارد چه برسد که دربارهاشان حرف زد. جشنواره از ظهر با فیلمهای مستند و کوتاه آغاز میشود، ما در اینجا به فیلمهای بلند اشاره میکنیم.