شهریار، در غزل هایش، سادگی و نزدیکی به طبیعت کلام را، معیار خود قرار می‌دهد و در اوج شیفتگی به صنایع لفظی و معنوی، هرگز در دام تصنع که گاهگاهی شاعران در آن محبوس می‌شوند؛ نمی‌افتد و یا کمتر می‌افتد.