ورود سرمایه‌ صنعتی به هنر، به‌ویژه در کشوری با بودجه محدود فرهنگی، می‌تواند در صورت مدیریت صحیح، فرصتی برای رونق تولیدات فرهنگی باشد. اما در غیاب شفافیت، نظارت، تعریف درست از مسئولیت اجتماعی (CSR) و بدون سازوکارهای حرفه‌ای، این مشارکت‌ها گاه به ابزارهایی برای کسب اعتبار تبلیغاتی، نفوذ سیاسی، و حتی پوشش ناکارآمدی‌ها تبدیل می‌شود. مهم‌ترین چالش، ناهماهنگی بین نهادهای فرهنگی و حامیان مالی است؛ در بسیاری از موارد، پروژه‌های مورد حمایت نه بر اساس نیازهای فرهنگی یا اولویت‌های هنری، بلکه بر اساس روابط غیررسمی، سلیقه شخصی مدیران یا ملاحظات غیرفرهنگی انتخاب می‌شوند. در سال‌های اخیر، شرکت‌های بزرگ پتروشیمی و...