نوشتن و گفتن و شنیدن از اسطوره هنر ایران در این شرایط کار آسانی نیست. مگر قلم و کاغذ می‌تواند گویایی احساس درون کشوری باشد که فرزندش را قرار است در آغوش خاک کشاند. چه باید گفت و شنید که تاکنون نگفته و نشنیده‌ایم. اما چه کنیم که درد فراق برایمان طاقت‌فرساست و حجم دلتنگی امان‌مان نمی‌دهد. تمام نوشتن‌ها نه در رثای معجزه هنر ایران زمین بلکه برای قرار دل بیقرار خودمان است. نام محمدرضا شجریان دیگر یک نام و عنوان نیست بلکه یک‌نماد برای یک کشور است. نماد آزادی و انسانیت، نماد شرافت و مردانگی، نماد هنر ایران زمین…...