در نگاه اول باید گفت گیجگاه فارغ از هر گونه تحلیل و نقد سینمایی اثری است خاطره انگیز از دهه شصت سینمای ایران، سینمایی که عنصر سرگرم کنندگی در آن را میتوان اصلی ترین وجه سینمای آن روزها قلمداد کرد.
بی شک پرداختن به موضوعات مردسالارانه، فقر فرهنگی، طبقات پایین اجتماعی و رگ ِ گردنهای از غیرت ورم کرده، مضمون تازه ای در سینمای ایران نیست اما آنچه که در اثر آبیار با آن روبرو هستیم، انتخابی است که «راحله» کاراکتر اصلی فیلم با آن مواجه است...
سینمای جنگ بی شک یکی از پرهزینه ترین گونههای سینمایی در دنیا محسوب می شود که از جذابیتهای خاصی چون تعلیق، کشمکش، حماسه، قهرمان پروری و... برخوردار است و به خودی خود می تواند مخاطب را با خود همراه کند...
علیرضا رئیسیان از جمله کارگردانان خوش نامی است که در پرونده سینمایی خود بی شک آثار قابل قبولی را از خود به جای گذاشته است تا نام او کافی باشد تا مخاطب علاقمند به زبان سینمایی او را به دیدن آخرین اثر او بر پرده نقرهای جذب کند...
اساسا پرداختن به کاراکترهای کاریزماتیک، قهرمان ملی و به ویژه معاصر در حوزه سینما چندان کار سادهای به نظر نمیرسد و از دشواریهای خاصِ خود برخوردار است...