“هیرو کازو کوریدا” با “بی گناهی” بار دیگر به دلمشغولی‌های همیشگی خود باز می‌گردد

هنرمندنیوز: داستان فیلم پیرامون زندگی زنی می گردد که،  پس از مرگ شوهرش،  به تنهائی فرزندش  “میناتو” را بزرگ می کند. اما چندی است که رفتار “میناتو”  نگران کننده شده و  سر چشمه همه ی این  سر در گمی به یکی از معلم های او برگزدانده می شود که نمی تواند به خوبی از خود دفاع کند. سپس با پیش رفتن در داستان، می بینیم که این دشواری بسیار پیچیده است و به آن سادگی ای که همه  در آغاز می پنداشتند، نیست.

استفاده از سه دیدگاه برای نشان دادن سرنخ های داستان

برای نشان دادن پیچیدگی برخوردهای اجتماعی و کلاف سر درگمی که یک دروغ به وجود می آورد، “هیروکازو کورایدا” نیز به سان شماری، از جمله “گاس وان سانت” و به گونه ای دیگر، اصغر فرهادی، ماجرا را  از سه دیدگاه گوناگون نشان می دهد و  این کار را با جیره دستی بسیار در به کار گیری دوربین، با آرامش  و گاه نیز لطافت، در پیش کشیدن چیست ها و از جمله خشن ترین آنها انجام می دهد.

ساختار فیلم به ژانر فیلم های جنائی نزدیک می شود و از این رو در آغاز می بایستی شکیبا بود تا فیلم دکور خود را بچیند و ما را وارد دل ماجرا کند.

“کوریدا” به ما خشکی های جامعه ژاپن را در برخورد با شماری از گرفتاری های انسانی و سنجه های آن، از جمله آبرو، نشان می دهد که فرد را دچار احساس گناه می کند و او را  به دروغ وا می دارد.  از این رو، سینماگر با استفاده از پیست های گمراه کننده در روایت داستان، سر انجام تماشاگر را به آماج گاه می رساند.

نقش ویرانگر شایعه

این داستان غمگین کننده، با یک آتش سوزی آغاز می شود و با یک توفان پایان می پذیرد که هر دو می توانند نمادی از آنچه که در فیلم گذشت و سرانحامش باشد. این فیلم که می تواند با همه دوران ها هم خوانی داشته باشد ، راز کودکی و برخورد کودکان را با دنیای بزرگسالان به خوبی نشان می دهد. دنیائی که همواره ناشناخته و پیش بینی نشده بر جا می ماند . از سوی دیگر بر چگونگی اوج گرفتن یک شایعه و ناتوان ماندن خقیقت، به ویژه در دنیای محازی کنونی که خبرها با شتاب کهکشانی پخش می شوند و راه به کرسی نشاندن حقیقت را می بندند  و یا ناممکن می سازند، پافشاری می کند.

در این فیلم نیز، “هیروکازو کوریدا”، همچون در فیلم هائی که پیش تر در ژاپن ساخته بود، بیننده را در اندازه یک کودک می نشاند و از دید او به دنیا می نگرد. دشواری ها و پیچیدگی های زندگی چشم انداز دیگری در برابر بیننده می گشایند، حال می خواهد این بیننده ژاپنی باشد ویا از کشوری دیگر به تماشا نشسته باشد.  فیلمی پرسش برانگیز و خوش ساخت.

حال مهم نیست که در ژاپن او را به گونه ای “کن لوج” بدانند و حتا به ساده مطرح کردن دشواری های اجتماغی- خانوادگی او پوزخند بزنند، فیلم های او کوبنده هستند و از این روست که جایزه های مهم را درو می کنند که یکی از آنها نخل طلای سال ۲۰۱۸ برای فیلم “دزدان فروشگاه” بود. البته او پیش تر نیز، در سال ۲۰۱۳، حایزه هیات داوران را برای “پسر کو ندارد نشان از پدر” را ربوده بود.  خال گر چه سناریو نویس این آخرین فیلم، “یوجی ساکاموتو” ست، اما پیروزی آن پای “هیروکازو کورایدا” نوشته شد.

«شهلا رستمی»