هیاهوی بسیار

یاسمن خلیلی فرد | “آن: ۲” دنباله‌ی فیلم ترسناک “آن” است که تابستان دو سال قبل رکورد فروش فیلم‌های ترسناک را شکست. “آن” براساس داستانی از استیون کینگ تحت همین عنوان ساخته شده است. شهر محل وقوع رخدادها، شهری خیالی به نام “دیری” است. در نسخه‌ی دوم، بیست و هفت سال از وقایع نسخه اول گذشته است و حالا شخصیت‌های فیلم افرادی بالغ اند با زندگی‌های مختص به خود. این دوستان به جز مایک دیگر در شهر دیری زندگی نمی‌کنند و هر یک با مهاجرت به شهری دیگر تلاش کرده است سختی‌ها و خاطرات تلخ و بعضاً وحشتناکی را که زندگی در دیری به آن‌ها تحمیل کرده بود فراموش کنند اما وقوع حادثه‌ای جدید باعث می‌شود این دوستان مجدداً گرد هم آیند تا نقشه‌هایی برای مبارزه با پنی وایز بکشند و این بار بر خلاف نسخه اول کلک او را بکنند.

نسخه اول فیلم «آن» همان طور که پیش بینی می‌شد حقیقتاً بر پایه‌ی اسلوب‌های ژانروحشت ساخته شده بود و رخدادهای آن به کمک جلوه‌های رایانه‌ای و البته فضاسازی ملموس و متقاعدکننده اش توانست بسیاری از مخاطبان را در سالن‌های سینما دچار وحشت کند اما نسخه‌ی دوم فیلم بسیار قابل پیش بینی تر از آن بود که منجر به ایجاد وحشت یا غافلگیری در تماشاگر شود. فیلم، همان چیزیست که انتظار داریم. رخدادهای نسخه‌ی اول به نحوی در نسخه‌ی دوم نیز تکرار می‌شوند و آمیخته شدن برگ‌هایی از دفتر گذشته‌ی هر کاراکتر با زندگی فعلی او و نقشی که پنی وایز در شکل گیری ساختار شخصیتی و جزییات زندگی آن‌ها داشته است عنصری ست که در رابطه با تک تک شخصیت‌ها تکرار می‌شود و همین امر تا حدودی کار را به سمت و سوی تکرار، کلیشه شدن پیش می‌برد. مرور مکرر خاطرات و بازگشت به گذشته عنصری ست که می‌توانست تاحدودی کمرنگ تر باشد یا به آن در حد معقول تری پرداخته شود اما حجم این فلاش بک‌ها و مرور خاطرات گذشته تا حد زیادی کار را از ریتم انداخته و رنگ و بوی تکرار به آن می‌بخشد. آن چه در نسخه‌ی دوم فیلم «آن» به زعم نگارنده قابل تأمل است، معرفی بیشتر شخصیت پنی وایز به مخاطب است. درواقع آن تصویر سطحی، ساده انگارانه و صرفاً وحشت آور از این دلقک قاتل، در نسخه دوم فیلم به تصویری هویت یافته و شناسنامه دار تبدیل می‌شود. درواقع با آشکار شدن تصویر پنی وایز در عکسی که بورلی (جسیکا چستین) در خانه‌ی پیرزن می‌بیند متوجه می‌شویم که پنی وایز درواقع یک سیرک دار مهاجر بوده است.
«آن: ۲» طبق پیشینه‌ی رایجی که از چنین آثاری در ذهن داریم فیلمی ست با فیلمبرداری بی‌نقص، تدوین درخشان و طراحی هوشمندانه صحنه که در عین استوار بودنش بر ایده‌هایی نو بر همان بی مکانیِ مد نظر کینگ نیز صحه می‌گذارد.

انتخاب بازیگران فیلم در عین دشواری‌های تحمیل شده به فیلمساز جهت یافتن بازیگرانی که به لحاظ ظاهری تداعی کننده همان بازیگران نوجوان فصل اول باشند، با نتیجه موفقیت آمیزی همراه بوده و بازیگران علاوه بر آن که در نقش و جایگاه درست خود قرار دارند بازی‌های درخشانی را هم ارائه می‌دهند که بی تردید برگ برنده‌ای برای فیلم به حساب می‌آید. هر یک از هفت شخصیت اصلی ویژگی‌ها و خصوصیات اخلاقی مختص به خود را دارند و می‌توان یکایک آن‌ها را واجد هویت به شمار آورد. بدیهی ست که طرح و پرداخت درست به شخصیت‌ها در بازی‌های بازیگران نیز نمودار شده و شاهد بازی‌هایی یکدست از سوی بازیگران هستیم که در عین حال تفاوت‌های منحصر به فرد هر یک از شخصیت‌ها را نیز به نماش می‌گذارند.
در انتها باید اعتراف کنم نسخه اول فیلم «آن» دست کم برای نگارنده به شدت غافلگیرکننده تر و مهیج تر بود در حالی که نسخه دوم فیلم به جهت ضرباهنگ کند، حواشی و زوائد قابل حذف و تکراری بودن صحنه‌های ترسناکش نتوانست آن قدر که باید متقاعدم کند.