هنوز با ورود تاتر به سبد فرهنگی خانوادها فاصله زیادی داریم

هنرمندنیوز: پریسا مقتدی نخستین زنی است که مدیریت مجموعه تئاتر شهر را تا کنون در اختیار گرفته است.ایشان با سریال آپارتمان شماره ۱۳ در سال ۱۳۸۸ وارد قاب تلویزیون شد، همچنین حضور موفقی با سریال غیر علنی سال ۱۳۹۴ و سریال لیسانسه ها فصل یک و دوم در سال ۹۵ – ۹۶ داشت که در آن سریال نقش مادر مازیار (امیر کاظمی) را بازی می کرد. در ادامه گفتگو با این کارگردان نمایش را می‌خوانید:

آیا هنرمندان کنونی میتوانند مردم را به سالنهای تاتر بکشانند، اصولا حال تاتر چگونه است؟

تاتر یک هنر پویای است دست کم تاتر مدرن را بگویم که یک امر پویایی است و در طول سالیان خودش خودش را زنده نگه داشته و نوع ارتباط با مخاطب زنده است تاتر حیاط دارد و متناسب با هر مخاطبی یک رنگ و معنای خودش را دارد اما اگر بگوییم چقدر توانسته در سبد فرهنگی خانواده ایرانی قرار بگیر هنوز فاصله زیادی وجود دارد جالب است بدانید تعداد فعالین حوزه تاتر و نمایش بسیار قابل توجه است در مقیاس با جامعه ولی تعداد مخاطلین بسیار کم است که به نظر بنده بخشی از آن برمیگردد به پایین بودن سرانه مطالعه عمومی مردم چطور امکان دارد هنر نخبه پروری مانند تاتر که نیاز به تماشاچی آگاه دارد بتوانیم فکر کنیم که این هنر نفوذ پیدا میکند در خانواده ها و در سبد فرهنگی خانواده قرار می گیرد در واقعه این کمبود ریشه در مطالعه و آگاهی دارد که متاسفانه در ایران بنا به دلایل مختلف اقتصادی اجتماعی سیاسی فرهنگی و همه اینها شرایطی را ایجاد کرده که سرانه مطالعه کم باشد خوب طبیعی است خروجی آن فاصله زیادی با  حضور پرشور تماشاچیان تاتر دارد.

آیا با ورود بازیگران سینمایی به عرصه تاتر موافق هستید؟

باید این را در نظر بگیریم که در حال حاضر سوپر استارهای سینما نه حتی بازیگران چون سوپر استار معنای دیگری دارد و یعنی کسی که بودجه را تزریق سینما میکند، هم اکنون بهترین سوپراستارهای سینما ریشه تاتری دارند مانند نوید محمدزاده،هوتن شکیبا، بهرام افشاری، حامد بهداد پس اصولا دیگر تفکیک فضا معنا ندارد بنابر این اگر بازیگری این توانایی را دارد روی صحنه تاتر باشد و بلعکس به نظر من هیچ منعی ندارد مگر اینکه این توانایی را نداشته و به زور او را در آن فضا قرار دهیم پس انتخاب درست مهم است  و اگر توانایی باشد هیچ اشکالی ندارد

کرونا ویروس چقدر وضعیت تاتر ایران را دگرگون کرد؟

کرونا موضوعی است که شامل حال تمام جهان شده یک فعالیت هنری مثل تاتر که یک هنر جمعی است و در گروه شکل میگیرد طبیعتا ضربه ای که خورده پررنگ تر از هنری فردی مثل نقاشی است و این موضوع مربوط به ایران نیست اتفاقا سالنهای تاتر از جاهای امن برای حضور تماشاچیان می باشد به دلیل اینکه قواعد و قوانین قابل کنترلی دارد نسبت به پروتکل ها چون بیشتر از یک ظرفیتی امکان برای فروش وجود ندارد یا در سالن های تاتر همکاران راهنمای سالن حضور دارند و لحظه به لحظه استفاده از ماسک رو تاکیید می کنند برای مردم پشت صحنه سالن ها را میشود با ضدعفونی کردن، نه فقط نظافت وقتی می‌شود اینها را کنترل کرد براساس اطلاعاتی که از پروتکلهای بهداشتی داریم بنابراین سالن‌های تئاتر سالن‌های نگران کننده ای نیستند خصوصا درمورد سالن‌های بزرگ قاب صحنه ای از جمله سنگلج چون ارتفاع و عمق عرض و طولی این سالن ها دارد که این فاصله رعایت بشود خوشبختانه شرایط کرونا کنترل شده است در کل خواستم بگویم می‌شود و میشد با مدیریت هوشمندانه و دقیق تری سالن‌های نمایش تعطیل نشوند چون آسیبی که چه به لحاظ هنری و چه به لحاظ اقتصادی خانواده تئاتر توی این ایام کرونا خورد هر تئاتری که اجرا می‌شود در کمترین شکل آن حدودا ۱۵ نفر عوامل دارند که هر کدام یک خانواده ای دارند که برای هر کدام یک خانواده ۳ نفره در نظر بگیریم ۴۵ نفر از هر اثر نمایشی ارتزاق می‌کند هر چند کوچک شما تصور کنید تئاتری که ۲ سال نتواند کار کند از کجا باید اموراتش را بگذراند و هزینه‌های زندگی خود را پرداخت کند در کل باید بگویم کرونا بسیار آسیب زده اما قابل کنترل و قابل مدیریت بوده و خواهد بود.

آیا اقدامات مدیران مربوطه را درمورد کرونا برای حمایت از تئاتر کافی می‌دانید؟

واقعیت این است که مدیران چه در سطح کلان کشوری و چه د سطح پایین تر به تنهایی اقداماتشان اثر بخش نیست و نخواهد بود این موضوع به یک سری ابزار اقتصادی موجود و همچنین قانون ها و سیاست گذاری ها موجود نیازمند است یک مثال ساده برای شما بخواهم بزنم اینکه بنده شاهد بودم مدیر کل هنرهای نمایش نزدیک به ۱۵ جلسه برگزار کرده با ستاد کرونا و وزارت بهداشت که بتواند تئاتر و سینما را از طبقه بندی ۲ مشاغل حساس ببرد به طبقه بندی ۳ مشاغل حساس یعنی تا قبل از این تغییر حتی در شرایط نارنجی تئاتر تعطیل میشد اما بعد از این تغییر فقط در شرایط قرمز تعطیل می‌شود خب این حرکتی است که خروجی اثربخشی برای تئاتر دارد ولی ما درمورد آن یک خبر کوتاه می‌شنویم نحوه انجام آن با شکل مدیریت جزیره ای که حاکم بر کل ایران است ((یعنی هیچ وزارتخانه ای با وزارتخانه دیگری هیچ ارتباط کار آمد ندارد و فقط در حوزه خودشان‌ کار می‌کنند)) در این شرایط مدیریت جزیره ای تصور کنید چقدر سخت است که یک طبقه بندی را در مشاغل زمان کرونا تغییر داد از طرفی خیلی از کارها می‌توانست انجام بشود که نشده اینکه چقدر مفید و موثر بوده قضاوتش با مخاطبین (کلییت این چرخه باید درست عمل کند ).

کلام آخر؟

کلام آخر را دوست دارم بعنوان‌ یک عضو تئاتری بگویم نه بعنوان مدیر یک مجموعه در این مدتی که کرونا آمد عزیزان زیادی را در حوزه های مختلفی از دست دادیم در حوزه هنر هم دوستانی را از دست دادیم که بسیار افسوس برانگیز بوده و فقدانشان جبران ناپذیر است به قول سعدی صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید اما با تمام این صحبت‌ها در کنار کادر درمان که افتخار برانگیز و با احساس مسئولیت ایستاده و از مردم مراقبت کردن که همه قدر دان آنها هستیم اهالی هنر هم این کار را با شرکت در پروژه های مختلف چه تئاتری چه تلویزیون چه سینما انجام داد به این دلیل که رسانه تلویزیون یا سینما وقتی خانواده ای که قرنطینه هستند به دلایل شرایط کرونا باید محتوایی را نشان دهد که این خانواده با آن سرگرم شود همان خانواده ای که از آنها می‌خواهیم جمع های خانوادگی را شرکت نکنند یلدا نگیرند عید دیدنی نروند مهمانی نروند باید بتواند خانواده به طریقی سرگرم باشد و من احساس میکنم اگر همکاران من، اگر تمامی عوامل یک اثر هنری نبودند و این کارها را در انواع پلتفرم های خصوصی و رسانه های وسیع با تمامی حرفهایی که پشتشان زده می‌شود اگر نبودند نمی‌توان گفت به خانواده ها در خانه بمانید و یک جوری را بگذرانید و همکاران من هم یک نقش هر چند کوچک داشتن در نگهداشتن مردم و می‌خواهم به همه همکارانم خسته نباشید بگویم.

“نجم الدین حسینی”