فیلمی در حد و اندازه خودش!

• افشین علیار 
• عضو انجمن منتقدان سینمای ایران

شادروان قطعا فیلم کمدی نیست اما فضای به وجود آمده مفرح است. حسین نمازی توانسته با ایجاد یک موقعیت فقر را به گونه ای زیبا بیان کند که این یک حُسن بزرگ فیلم است، شادروان حد و اندازه خودش را می داند و می تواند بدون هیچ دست اندازی جلو برود مرگ پدر و فقر مالی می تواند موضوع دراماتیک و تلخی باشد که این تلخی در شادروان با طنازی نشان داده می شود یعنی خنده ای که در لابه لای فیلم کاشته شده نه این که کمدی باشد یک تلخی اجتماعی ست که فیلمساز توانسته با بهره گیری از عنصر خانواده آن را به تصویر تبدیل کند یعنی اتفاق مرکزی که در همان دقایق اول رخ می دهد باعث می شود در ادامه موقعیت های خنده آور به وجود بیاورد که البته این موقعیت های تلخ با این روایت توانسته تاثیر برانگیز باشد، عنصر خانواده و وحدتی که میان آن ها ایجاد شده همراه با دیالوگ نویسی های ظریف باعث شده درد بی پولی این خانواده تبدیل به یک بحران شود اما بحران در شادروان با آن چیزی که در سینمای ایران مرسوم شده است جلو نمی رود یعنی بحران پیش آمده حاصل یک طنز خفیفی ست که نمی شود به آن نخندید اما تلخی موجود در موقعیت پیش آمده حاصل فضایی ابزورد است که تحت کنترل فیلمساز می باشد رابطه ها میان تک تک افراد خانواده  درست درآمده که هر کدام می توانند ما را با خود همراه کنند  حتی یک نما هم وجود ندارد که کاراکتری در یک نما تنها باشد اتحاد خاصی در خانواده دیده می شود و این باعث شده مخاطب در دام دیالوگ هایی بیفتد که در میان اعضای خانواده رد و بدل می شود از همان شروع فیلم دلیل مرگ پدر می تواند موقعیت کمدی باشد اما این موقعیت گستردگی بوجود می آورد و فقر فرهنگی یا مالی باعث می شود تصمیم هایی که این خانواده می گیرد خنده آور باشد خندیدن به موقعیت ها اساسا نمی تواند مختص به ژانر کمدی باشد این احتمال وجود دارد که یک اثر ملودرام هم به واسطه نوع روایت از مخاطب خنده بگیرد در شادروان این مسئله به درستی روایت می شود حتی دیالوگ ها با شوخی های مرسوم گره خورده اما مسیر قصه به سمتی می رود که مخاطب درگیر اتفاقات باشد و اساسا این فیلم قرار نیست حرف بزرگ یا روشنفکرانه ای بزند اندازه خودش را می داند و زیاده گویی نمی کند دیالوگ محور بودن فیلم می تواند آسیب جدی فیلم باشد به نظر می رسد فیلمساز بسیار به دیالوگ گویی یا مزه پرانی های شخصیت هایش بسنده کرده به همین جهت انتظار خاصی از فیلم نداریم شادروان در سطح خودش می ماند و قصد هم ندارد مخاطب را به وجد بیاورد دیالوگ ها هم با موقعیت زندگی آن ها همخوانی دارد و می توانیم بپذیریم که شادروان اثری ست برای مخاطب عام سینما. اما آن که چیزی در شادروان می توانست نباشد تا مسیر فیلم هموارتر باشد وجود آهوست که اساسا حضور او را نمی شود پذیرفت و هیچ ربطی هم به موضوع فیلم ندارد می تواند یک تلنگر اجتماعی وصله خورده باشد که فارغ از منطق روایی ست اینکه او چرا حضور دارد و چرا در آخر نادر از او می گذرد متقاعد کننده نیست ، بازیگران به درستی انتخاب شده اند و بازی مناسبی از آن ها گرفته شده که البته می توانیم یکدستی در بازی ها را مهم ترین نکته فیلم بدانیم.