موفقیت در تجربه گرایی   

 افشین علیار / مسخره باز در اجرا فیلم مهمی است اما در محتوا نمی‌تواند موفق باشد، در موقعیت سازی حرف تازه‌ای دارد اما بیشتر به تجربه شباهت دارد همایون غنی زاده کارگردان نمایش است و مسخره باز اولین فیلم سینمایی اش محسوب می‌شود، نکته ی حائز اهمیت در مسخره باز بازی تکنیکی و عناصری ست، اما این بازی تکنیکی با فرم تفاوت دارد، فرم در مسخره باز تبدیل به یک تمرین شده است یعنی فیلمساز با ساخت اولین فیلم سینمایی‌اش می‌خواهد تمرین سینما کند، از واقعیت دور شده است، تلاشش برای خلق پست مدرن جواب نداده، بلکه فیلم را تبدیل به نماهای کارت پستالی کرده، مشخص است غنی زاده برای ساخت مسخره باز ذوق فراوان داشته اما همه چیز در حدِ همان ذوق باقی مانده، چگالی موقعیت‌های کمدی در این فیلم گسترده است که موضوع اصلی جدی گرفته نمی‌شود،  موضوع؟ مسخره باز شروع درستی دارد نریشن به خوبی جریان قصه و شخصیت‌ها را توضیح می‌دهد اما فیلمساز چرا می‌خواهد پُزِ دانستگی بدهد؟ چرا قصه گویی را ادامه نمی‌دهد؟ غنی زاده می‌توانست با همان موقعیت سازی‌ها فیلمش را جلو ببرد اما در بعضی از مقاطع فکر می‌کند باید بیشتر به پست مدرن نزدیک شود، فضا و شخصیت‌های فیلم می‌توانستند بیشتر به مخاطب نزدیک شوند اما غنی زاده اجازه نمی‌دهد، غنی زاده مسخره باز را بر اساس شکل و قواعد نمایش ساخته است، فیلمش تک لوکیشن است و جرات نمی‌کند از لوکیشن بیرون برود راه رفتن‌ها نقطه‌ای ست، اما تحسین برانگیز ست که غنی زاده در همان لوکیشن دست به میزانسن‌هایی زده که بیش ازحد به ذهنیت شباهت دارد، دیالوگ‌ها به درستی نوشته شده و سه شخصیت اصلی کارکرد لحظه‌ای در فیلم دارند، فیلم مسخره باز تجربه گرایی فیلمسازش محسوب می‌شود و تا حدودی موفق شده است با اینکه این گونه از فیلم‌ها همیشه مخاطب کمی را به خود اختصاص می‌دهند اما مسخره باز فیلمی ست که ساختار و پرداخت مناسبی دارد، ولی پانزده دقیقه آخر فیلم تلف شده و منطق روایی‌اش را از دست داده، فیلمبرداری، کارگردانی، بازی‌ها، طراحی صحنه از نکات مهم این فیلم هستند.