این کارگردان جوان گفت: از آنجایی که روی بیماری‌هایی چون مالیخولیا، شیزوفرنی، اسکیزوفرنی و … تحقیق داشتم و سوژه‌هایم نیز بیشتر روی این بیماری‌های درونی متمرکز است، بنابراین با آگاهی نسبت به آن فیلمنامه را نوشتم که چیزی حدود شش ماه به طول انجامید.
مبردی درباره فضای کار نیز اظهار کرد: فرم ترکیبی فیلم آبستراکتیو است و چون علاقه به نقاشی‌های این سبک دارم از فضای اکسپرسیونیستی نیز استفاده کردم و کمی از حالت رئال، فرم خارج شد که آنهم در فرم است نه داستان؛ با توجه به شرایط روز اجتماع هرچیزی امکان دارد اتفاق بیفتد، بنابراین در این بخش از تخیل استفاده کرده و فضا را به سمت توهم بردم که در طراحی لباس و گریم نیز کمی اگزجره شده است و از قالب واقعی فاصله گرفته‌اند.
او در پاسخ به چرایی استفاده از این فرم و فضا در اثر خود گفت: روندی که در جامعه امروز دیده می‌شود بخشی به واسطه کرونا ایجاد شده است و بخشی نیز به زندگی مدرن امروزی وابسته است. زندگی مدرن امروز، چهره آدم‌ها را دگرگون و مصنوعی کرده است.
این فیلمساز جوان در خاتمه توضیح داد: به دلیل این که شرایط جامعه، سینما و وضعیت اقتصادی فعلا مشخص نیست به سراغ ساخت فیلم بلندم با این که فیلمنامه آن آماده است نمی‌روم. اما یک سه گانه کوتاه درباره مرگ و دنیای پس از مرگ دارم که فکر می‌کنم موضوعیت جذابی دارد و از آنجایی که کمتر به آن پرداخت شده است، احساس می‌کنم مورد توجه واقع خواهد شد. امیدوارم بستری فراهم شود تا از فکرهای جدید حمایت کنند شاید برای بهتر شدن جامعه بتوان قدمی برداشت. متاسفانه تا الان از ایده‌های جدید و بکر استقبالی نشده است و هرآنچه که اتفاق افتاده به شکل مستقل بوده است.
