تصمیم دارم قصه‌ای پیرامون مشکلات این روزهای تئاتر روی صحنه بیاورم

هنرمندنیوز: حامد شیخی، نویسنده و کارگردان نمایش «مرگ در زمستان» که این روزها در عمارت نوفل‌لو شاتوری تهران به روی صحنه رفته است، در گفتگو با خبرنگار تئاتر هنرمند، با بیان این نکته که از سال ۸۲ که بازیگر نمایش «مرگ در پاییز» در یک پروژه دانشجویی بوده است و بخشی از آن را به عنوان پروژه کلاسی یکی از دانشجویان اجرا کرده‌اند، تصمیم داشته است که اپیزود میانی این نمایش که « مسافران » نام داشت را روی صحنه ببرد، گفت: از طرفی مشتاق به اجرای برخی از شنیده‌ها بودم که در دهه شصت اتفاق افتاده بود، و به همین خاطر، با بهره‌گیری از آن کاراکترها و شنیدن این وقایع به قصۀ « مرگ در زمستان» رسیدم.

وی در ادامه، پیرامون شیوۀ اجرایی این نمایش، با بیان این نکته که شیوه اجرایی این نمایش کاملاً رئالیسم بوده و از هیچ گونه المان یا نمایه‌سازی استفاده نشده و طراحی نور و صدا کاملاً در خدمت فضای رئال یک کافه بین راهی می‌باشد، افزود: یعنی اگر دیوار نایلونی می‌بینیم ، همان نایلونی است که به جهت عدم ورود سرمای زمستان در کافه نصب می‌شد.

شیخی، پیرامون انتخاب موسیقی این نمایش نیز، با اشاره به این نکته که در این اثر نمایشی، از آهنگ‌ها و ترانه‌های نوستالژیک قدیمی استفاده کرده است، ادامه داد: برای همۀ این آثار صوتیمنبع صوتی منظور شده که این منبع یا رادیو پخش کامیون بوده و یا ضبط صوت درون صحنه می‌باشد.

این کارگردان تئاتر، در بخشی دیگر از این گفتگو، در پاسخ به سؤال خبرنگار روزنامۀ هنرمند پیرامون کوتاه بودن مدت زمان این نمایش نیز، اضافه کرد:  وقوع این قصه در یک لوکیشن واحد و یک بازه زمانی ثابت است و هیچگونه تغییر مکان یا زمان اتفاق نمی‌افتد و به همین دلیل بالاتر از چهل دقیقه بودن را به صلاح این نمایش ندیدم.

کارگردان نمایش «مرگ در زمستان»، ضمن ابراز خرسندی از این امر که نظرات مخاطبان تا اینجا مثبت بوده و فضای قصه و نوستالژیک بودن آن را تحسین کردند، اظهار داشت: تنها نکته که شنیدیم این بود که گفتند ای کاش زمان نمایش بیشتر بود که من این را نقطه قوت می‌دانم و حتی گفتند این چهل دقیقه را هم احساس نکردیم.

وی ضمن با اشاره به مشکلات موجود در تولید این اثر، با اشاره به این نکته که مهم ترین مشکل، تداعی فصل زمستان در گرمای بهار بوده است که خوشبختانه، گروه توانسته است به صورت موفقیت‌آمیز از پس آن برآید، تصریح کرد: مسئله دیگر یافتن اکسسوار مربوط به دهه شصت بود که با توجه به آنچه در کودکی دیدیم انجام شد؛ از پاکت سیگار شیراز گرفته تا میز و صندلی ارج و صدای ایرج مهدیان و عباس منتجم شیرازی.

این کارگردان تئاتر، در پایان این گفتگو تأکید کرد: سعی دارم قصه‌ای در خصوص حال و هوا و معضلات این روزهای تئاتر روی صحنه بیاورم که بزودی انجام خواهد شد.