مسخره بازی در سینما!
- شناسه خبر: 10895
- تاریخ و زمان ارسال: ساعت
هنرمندنیوز: جهت اطلاع خواننده محترم برای اینکه یک فیلمساز برای اولین بار فیلم بسازد خیلی مهم نیست که فیلمساز باشد از همه مهم تر این است که پول داشته باشد. نقد این موضوع جای دیگری است و نکته این است که می‌خواهیم فیلمی را نقد کنیم که کارگردان آن اولین فیلم خود را ساخته است و در همین شرایط اکران آن شروع شده است.
وقتی شما برای برای ساختن یک محصول فرهنگی فاکتور اولیه آن را داشتن پول بدانید پس اولین نکته‌ای که به ذهن می‌رسد این است که می‌بایست وجه اقتصادی آن از بابت درآمدزایی آن بسیار مورد توجه قرار گیرد.
مگر اینکه فیلم طبق روال سیاست گذاری‌های یک کشور از بودجه دولتی یا شبه دولتی یا وابسته به دولت یا هر نهادی برای ارائه یک مانیفست ساخته شود که وجه درآمدی آن تنها در کشور ما اهمیتی ندارد. (عموما در بسیاری از کشورها قسمتی از تولیداتش را حمایت‌های دولتی و حکومتی تشکیل می‌دهد که آن نسبت به سیاست‌های ترویجی و تبلیغی آن نظام‌ها سیاست گذاری می‌شود)
خوب اگر یک فیلم به جهت ارائه یک مانیفست دولتی یا حکومتی نباشد و هزینه تولید آن و حتی موضوع آن ربطی به جریان اجتماعی و نیاز مخاطب و تماشاچی سینما نداشته باشد چگونه تولید خواهد شد؟
جواب این سوال را فقط تولید کننده و سرمایه گذار اینگونه فیلم‌ها می‌توانند بدهند که مشخصا می‌تواند عشق و علاقه به یک سینمای کاملا شخصی باشد. خوب این هم قابل قبول است یک فرد می‌خواهد برای آنچیزی که خودش و دوستانش می‌خواهند، پول خرج کند. به این معنا که چه چیزی قرار است عاید مخاطب فیلم شود علی السویه خواهد بود. فیلم مسخره باز برای کسانی که می‌خواهند ساعتی را در سالن سینما مصروف کنند تا با سرحالی بیرون بیایند فیلم خوبی نیست چون کاملا فیلم شخصی و بدور از دغدغه‌های عمومی جامعه ایران است.
فرم فیلم که متکی به تصاویر فانتزی و خلاقانه کارگردان است صرفا ارائه توانمندی‌های اجرای ایده‌های متفاوت است و نه کارکردی در اجرا برای برقرار کردن ارتباط با مخاطب است. فرم روایی فیلم نیز کشکولی از دغدغه‌های بهم ریخته و بی سر و ته ذهنی است که مملو از تجارب فرمی و هیجان برای استفاده از آن باز هم بدون توجه به مخاطب تولید شده است. خوب این مسخره بازی چه قدر هنر است!؟ چه قدر سینما؟! چه قدر لازم!؟ جواب این سوال را داخل این یادداشت نمیشود داد ، بهتراست یه چند خطی در مورد فیلم بدانیم و البته اگر خواستیم برویم فیلم را ببینیم و اگر نه برویم باغ وحش، آنجا هم کمی تجربه متفاوت نسبت به روزمرگی‌هایمان خواهیم داشت.
فیلم در یک آرایشگاه فانتزی و دکوراتیو در یک زمان نامشخص روایتی نا مشخص دارد. کاراکتر اصلی فیلم صاحب آرایشگاه و دو کارمند او هستند و دلال مو که به آنها سر می‌زند! که اگر طاقت بیاورید از اواسط فیلم بازرس با بازی رضا کیانیان و نهایتا هدیه تهرانی را نیز خواهید دید. البته اگر دیدن این بازیگران برایتان مهم است که می‌توانید در مراسم رونمایی‌های فیلم شرکت کنید یا فیلم‌های دیگر ایشان را ببینید. در مورد قصه این فیلم یک خط نهایتا دو خط فیلمنامه دارد که بر اساس کاراکتر‌های به سختی عجیب و غریب شده، با هنرنمایی بازیگران فیلم کاملا جلو می‌رود (اشاره به خط داستان جهت احرام به دیدن فیلم محفوظ می‌ماند!).
برای نمونه نصیریان این فیلم هنوز خلاق و نوآور است و تا انتها دوست دارید جلوی دوربین باشد. بابک حمیدیان و صابر ابر نیز دونقش آفرین موثر و همراه علی نصیریان هستند که کاراکتر‌های فانتزی و خلاق خود را تا پایان فیلم بازی می‌کنند، به این شکل که صحنه و فضایی دوخطی برای بازیگران در نظر گرفته شده است و می‌بایست حدود دوساعت بیننده را سرگرم کنند هرجا که بازیگران خسته شدند به مدد تکنیک یا ایده ای فنی بیننده را از خواب بیدار می‌کنیم.
صوفیا نصرالهی در مورد فیلم یادداشتی نوشته بود: “فیلم سرشار از ارجاعات به سینما و کاملا پوچ و به شدت فانتزی است. اجرای فیلم جسورانه، متفاوت و هیجان‌انگیز است. ده دقیقه اول فیلم غرق جهان فانتزی فیلمساز می‌شوید. ریتم تند و مکانیکی کاراکترها جالب است. راوی که صابر ابر باشد بیهودگی جهان‌شان را بامزه روایت می‌کند و یکی دو جا واقعا به خنده می‌افتید. اما بعد از آن ده دقیقه تا بیش از نیمی از فیلم در همان چرخه تکرار هستید. سکانس‌ها تکرار می‌شود و کم‌کم آن تاثیر اولیه‌شان را از دست می‌دهند.” که به نظر کامل و صریح می‌گوید که اگر پوچ گرایانه به زندگی فکر می‌کنید می‌توانید به خوبی با محتویات پوچ این فیلم ارتباط برقرار کنید. اگر برای یک فیلم برداری تمیز و خلاقانه و نورپردازی درست می‌خواهید یک فیلم ببینید این مسخره باز فیلم خوبی است و کارگرد لنز و جای دوربین و تمامی تکنیک‌های هنری فیلمبرداری در آن به اجرا گذاشته شده است.
اساسا فیلم مسخره باز نه حرفی تازه و جهانی دارد و نه قرار است به آگاهی شما اضافه کند. صرفا اوج استفاده از تکنیک و تخیل فیلمساز و گروه فنی ویژوال افکت و طراح صحنه و فیلمبردار است که در قریب به دو ساعت نمایشی از توانمندی‌های تکنیکی سینمای بی دغدغه را ارائه می‌دهند (در ادامه تئاتر‌های لاکچری این سال‌ها، لاکچری است) که فاصله زیادی با برند جا افتاده سینمای ایران در جهان دارد و از طرفی مشابهتی قابل ستایش با فیلم‌های غیر ایرانی با مضمون مشابه نیز ندارد. نکته خوبی که این فیلم دارد این است که هرچه هست یا نیست کامل است. اگر قرار است فیلمنامه و محتوای ابزورد داشته باشد و یا کاملا دکوراتیو و فانتزی و تخیلی باشد هست و بیرون قائده تعریف شده خود پا نمی گذارد این همان چیزی است که یک هنرمند در سینما به ندر این روزها رعایت می‌کند. فیلم یکپارچه است. بازی‌ها کاملا شکل پخته و مجربی دارند و دکوپاژ فیلم ریتم و فرمی قانونمند دارد و اینها نشانه فهم و توانمندی فنی تیم فیلمسازی است.
- امیرحسین خلیل‌زاده
