دکوپاژ شبهه‌هالیودی با لهجه اصفهانی بومی‌سازی نمی‌شود
- شناسه خبر: 15484
- تاریخ و زمان ارسال: ساعت
- حمیدرضا کاظمی پور
- عضو انجمن منتقدین و نویسندگان سینمای ایران
آثار مربوط به سینمای جنگ در جهان را اساسا می توان در دو دسته کلی مورد ارزیابی و بررسی قرار داد، دسته اول آثاری که مستقیما با صحنه‌های نبرد، مبارزات فیزیکی و آتش و خون ریزی و بمب و گلوله در ارتباطند و دسته دوم آثاری است که به شکل غیر مستقیم به مسائلی می پردازند که جنگ بر آنان تاثیر داشته است و حال ممکن است این تاثیر سال‌ها پس از پایان جنگ نیز دامنگیر جوامع درگیر باشد، که البته در هر دسته نیز می توان با نگاهی جزئی تر به نقب پیرامون سینمای جنگ پرداخت. البته نباید فراموش کنیم که اساسا سینمای جنگ در کشور ما با نگاه دفاع مقدس به آن پرداخته شده است و آثار خوبی نیز در این زمینه در طول سال‌های گذشته به روی پرده رفته است.
سینمای جنگ بی شک یکی از پرهزینه ترین گونه‌های سینمایی در دنیا محسوب می شود که از جذابیت‌های خاصی چون تعلیق، کشمکش، حماسه، قهرمان پروری و… برخوردار است و به خودی خود می تواند مخاطب را با خود همراه کند، اما چه می‌شود که با تمامی جذابیت‌های ذاتی و درونی این گونه سینمایی، ما آن چنان که باید نتوانستیم آثاری، تاثیر برانگیز در سطح جهانی به ویژه در شکل مستقیم آن ارائه دهیم؟
«تک تیرانداز» ساخته علی غفاری نیز پس از سال‌ها عبور از دوران دفاع مقدس هنوز نمی‌تواند، به اثری استخوان دار در سینمای ایران تبدیل شود. اگر چه غفاری در مقام کارگردان فیلم تمام تلاش خود را کرده است تا با دکوپاژ و انتخاب زوایای دوربین خاصِ این قِسم از فیلم‌های جنگی‌هالیودی تا حدی استانداردهای بصری اثر را بالا ببرد و یا در جلوه‌های ویژه میدانی فیلم نسبتا موفق عمل کند اما فیلمی نیست که به اثری شاخص در سینمای دفاع مقدس تبدیل شود.
مهمترین مشکل فیلم را می توان در فضا سازی‌های کلیشه‌ای فیلم دانست، بکارگیری لهجه‌های شهرهای مختلف ایران نه تنها نتوانسته است به شیرینی و باورپذیری کاراکترهای اثر کمک کند بلکه به شدت به فیلم آسیب رسانده است و صمیمیتی در ارتباط با مخاطب فیلم ایجاد نمی‌کند. جنس شوخی‌های تکراری و بسیار سطحی رزمندگان در جبهه نیز همانند فیلم‌های اولیه این سینما در ایران است و هیچ خلاقیت تازه‌ای در معرفی کاراکترهای فیلم به چشم نمی‌خورد. «تک تیرانداز» با توجه به سوژه جذابی که داشت می توانست با نگاهی خلاقانه تر و پرهیز از کلیشه‌های رایج و دم دستی به اثری جدی تر در سینمای دفاع مقدس تبدیل شود.
علی غفاری متاسفانه در پرداخت اثر خود نمی‌تواند، نگاه جدیدی را به همراه داشته باشد و به شدت تحت تاثیر آثار سینمایی قبلا کار شده در این حوزه است، در صورتی که می توانست با تمرکز بیشتر و زاویه نگاهی جدیدتر، اثری بدیع تر را روانه پرده اکران نماید.نباید فراموش کنیم دکوپاژ شبهه‌هالیودی فیلم در آغاز را نمی‌توان با لهجه اصفهانی بومی سازی کرد و فیلمی وطنی روانه سینما نمود
