فرانسه در مراسم اسکار امسال خوش درخشید

هنرمندنیوز: نخستین اسکار که به فیلم” پدر” ، برای هنرنمائی بی نظیر “آنتونی هاپکینز”  ۸۳  ساله داده شد، چندان بی پشتوانه نبود چرا که برداشتی است از نمایشنامه تآتری خود کارگردان که، در سال ۲۰۱۲، با میزآنسن “لادیسلاس شولا” ، در فرانسه،  با استفبال بزرگی رویرو شد. در آن نمایش، “روبر هیرش”، بازیگر فراموش نشدنی فرانسوی، در نفش این پیرمرد ره گم کرده در دنیائی که ثباتی در آن دیده نمی شود، هویدا شده بود. دومین اسکار برای بهترین افتباس از یک نمایش ویا در وافع سناریو، به “فلوریان زلر” داده شد.

پیش از آن نمایش “پدر” در لندن ، لقب بهترین نمایش سال را گرفته ، روزنامه گاردین و “ایونینگ استاندارد” آن را بهترین نمایش فرن بیست و یکم خوانده و لقب “هارولد پینتر” معاصر را به  “فلوریان زلر” بخشیده بودند. ناگفته نماند که “هارولد پینتر” برای وی الهام بخش و مدل بوده است. این نمایش امروز صحنه تآترهای سراسر جهان را پر کرده و به بزرگترین شمار اجرا دست یافته است.

فیلم “پدر” گر چه نحستین فیلم “فلوریان زلر” به شمار می اید، اما او در گذشته فیلم کوتاهی هم به نام “آخرین سبکسری هایمان”  ساخته بود. اما چون از اقتباس نمایشنامه هایش در فیلم هائی چون “یک ساعت آرامش”، ساخته “پاتریس لوکنت” و “فلوریدا”، ساخته “فیلیپ لو گه”، چندان خشنود نیود، بر آن شد که خود اثرش را به فیلم درآورد.  ظاهرا، فیلم سازی به کامش خوش آمده چون در حال آماده کردن فیلمی از نمایشی  است که درسال ۲۰۱۸ به روی صحنه تآتر آورد و آن نمایش “پسر” نام دارد.  بازیگران این فیلم “هیو جکمن” و  “لورا درن”، هنرپیشه محبوب “دیوید لینچ” خواهند بود. سه گانه او با فیلم “مادر” پایان خواهد یافت.

از بازیگران سخن رفت. “فلوریان زلر”، خیلی زود به اهمیت به کار گرفتن بازیگران توانا پی برد. از این رو با هنرپیشگان بسیار خوشنام و شایسته ای در فرانسه همکاری کرده است. او برای جلب نظر ” آنتونی هاپکینز”، که از دید وی “بزرگترین هنرپیشه” دنیاست، همراه با “کریستفر هامپتون”، سناریو را خود برای بازیگر بردند. “انتونی هاپکینز” هم آن را پذیرفت. اما”زلر”، برای این که  “آنتونی هاپکینز” خود را رها کند و سپر بازیگری را نپوشد، نام شخصیت نمایش را ، که “آندره” است به “آنتونی” تغییر داد. “فلوریان زلر” آز او خواسته بود که جلوی دوربین خودش باشد و همه پرسش ها و ترس هایش، از جمله در پیوند با از دست دادن نشانه های زندگی و در رو در روئی با مرگ، را نشان دهد. ” آنتونی هاپکینز” نیز ار وی برای ، به گفته خود او، دادن معنائی به این سالهای “پایانی” زندگی اش، سپاسگزاری نمود چون انتظار چنین جایزه ای را نمی کشیده است. او گفت که در آن واحد سناریوی “پدر” را پذیرفته. کاری که پیش تر با سناریوی فیلم “شکوت بره ها” کرده بود. “هاپکینز می افزاید که “فلوریان” به خوبی می دانست چه می خواهد و به خوبی و سادگی هنرپیشگان را هدایت می کرد. سناریو را به روشنی نوشته بود و این همه چیز را آسان می نمود. او همچنین از همه اکیپ فیلم فدردانی کرد که کار را برایپیرمردی چون او آسان کرده اند. “هاپکینز” از همه چیز و از جمله از کاردوربین که به شکلی هوشمندانه رفتار کرده تا  نیازی به کشمکش ننباشد هم تعریف کرد.

“فلوریان زلر” در مورد نمایش های خویش می گوید که گویش آنها یک گویش رمانتیک نیست  بلکه زبانی است ساده وشاید بسیار معمولی. چون واژه های ساده می توانند خشن ترین پدیده ها را بیان کنند. زبان او آن چیزی است که پشت گفته ها و حتا سکوت ها نهفته شده.. صحنه برایش جائی است که در آن بیشتر از این که پاسخ داده بشود، پرسش گری انجام می گیرد. بیشتر به ژرفنا پرداخته می شود، تا یقین ها..

“فلوریان زلر” را می توان در جمع نویسندگان پیش رس گذاشت چرا که او در سال ۲۰۰۲، در حالی که ۲۲ سال داشت، برای نخستین رمانش “برف های مصنوعی” جایزه ربود. او در همان سال، در حالی که به تازگی تحصیلات خویش را در داشکده  علوم سیاسی به پایان رسانده بود، به عنوان استادیار، در همان جا، به تدریس پرداخت.  در سال ۲۰۰۴، “زلر” با نخستین نمایشش “دیگری”، نظر منتقدین را جلب کرد و از آن پس پیروزی اش ادامه یافت.

البته “فلوریان زلر” برای دریافت جایزه اش، به دلیل کرونا، سفر نکرده بود اما صحنه آرائی از راه دور به شکلی بود که او توانست در لباس اسموکینگ رسمی تندیس اسکار خود را دریافت کند که آنهم یک تفلید بود تا روزی که اسکار وافعی از آن سوی دریا ها به فرانسه برسد..

“فلوریان زلر” امروز ۴۱ سال دارد، متاهل است و دارای فرزندی است که در سال ۲۰۰۸ به دنیا آمده است.

“پدر”، که هنوز، به دلیل بسته بودن سینماها، در فرانسه به نمایش در نیامده و پس از نمایشش در فستیوال “سندنس” در آمریکا، از جوایز زیادی برخوردار شد، قرار است در ماه ژوئیه در فرانسه به روی پرده سینما ها بیاید.

“کولت” مستندی  که از خشونت تاریخ می گوید

فیلم  ۲۵ دفیفه ای “کولت” که نامش از شخصیت فیلم “کولت مارن-کاترین” ۹۲ ساله برگفته شده، نخستین سفر وی را، برای دیدار از اردوگاه”دورا”،به تصویر می کشد که برادرش، “ژان-پییر”، در سال ۱۹۴۵ در آن زندانی بود و به دلیل رنج و گرسنگی زیاد که توسط ارتش نازی بر او هموار شده بود، جان سپرد. سفری بسیار متاثر کننده که از قربانیان دیگری، جز یهودیان، یاد می کند چرا که “ژان پییر”، عضو فعالی از نهضت مقاومت فرانسه در دوران اشغال این کشور توسط نیروهای المان نازی بود.

دو کارگردان این فیلم “آنتونی جاکینو” ی آمریکائی و روزنامه نگار فرانسوی “آلیس دوآیار” هستند و لینک فیلم بر روی سایت روزنامه گاردین گذاشته شده است.

جالب اینجاست که “مایکل مور”  با “کولت”، که ۶۰ سال است به سینما نرفته و او را نمی شناسد،  یک تماس ویدئوئی گرفت. کولت پس از آن گفت :  که خود را قهرمان نمی داند و از خود بزرگ بینی پرهیز می کند. در سراسر فیلم هم چندان اهمیتی به نفش خودش در کمک به نهضت مقاومت  نمی دهد که، به گفته وی ناچیز بوده است. او در عین حال با وافع بینی، شخصیتی محکم و گاه طنز به سالهائی باز می گردد که برایش سالهای سیاه به شمار می آمده است.

این سفر همراه با یک دختر جوان ۱۷ ساله انجام می گیرد که می خواهد در رشته تاریخ درس بخواند و به دوران جنگ دوم جهانی بسیار دلبسته است.

Colette: The French resistance fighter confronting fascism – Oscars 2021 Short Documentary Winner – YouTube

“نیکلا بکر”، نیز در دنیای مجازی جایزه اسکار خود را دریافت کرد

“نیکلا بکر”،  سومین فرانسوی برنده جایزه اسکار برای فیلم “صدای فلز”، ساخته “داریوس ماردر”، کارگردان آمریکائی، مهندسی است که پیش از این فیلم، با چهره های مهم سینما چون “مانوئل دو الیورا”، “آلن رنه” و “رمان پولانسکی” همکاری کرده است.

فیلم که داستان موزیسنی (ریز احمد) را بازگو می کند  که کم کم شنوائی خود را از دست می دهد، سال ها ذهن کارگردانش را مشغول کرده بود.  او در این فیلم،  که حتا اکیپ فیلمبرداری را متاثر می کرد، “ریز احمد” را نشان می دهد که ناچار می شود نواختن درام  و همچنین زبان اشاره را بیاموزد. برای دست یابی به واقعیت کاهش شنوائی، اکیپ فیلم، دستگاه کوچکی را ساخته بودند که “ریز احمد” در گوشش می گذاشت تا مراحلاین کاهش را با جسم خویش احساس کند و بفهمد ناشنوائی واقعی چیست.  گفته می شود صدا برداری پاره ای از سکانس ها بسیار دشوار بوده است.

این فیلم که بننده را در شرایط تجربه صوتی واقعی قرار می دهد، در ماه دسامبر گذشته در آمریکا به روی پرده سنما ها آمد اما، به گفته “نیکلا بکر”، شمار کسانی که آن رابر پرده بزرگ دیدند کم بود. حال او امیدوار است شمار بیشتری فیلم را ببینند و از این تجربه بهره ببرند.

 

شهلا رستمی