عطیه نوروزی شایان: برای «بازیگری» باید شخصیت چند وجهی داشته باشید

بازیگر فیلم «آخرین دفاع» در گفتگو با «هنرمند»

عطیه نوروزی شایان، متولد بیست و دو بهمن هزار و سیصد و شصت و سه، تهران، کارشناسی حسابداری، ترانه سرا و بازیگر که در بیش از ۴۰ فیلم کوتاه به عنوان بازیگر، تهیه کننده و کارگردان حضور داشته است، با این هنرمند که در حوزه بیوتی مدرس بین المللی فعال است و این روزها در فیلم آخرین دفاع شاهد هنرنمایی او هستیم در اولین روزهای پاییز چهارصد و سه گفتگو داشته ایم که با هم می خوانیم.

این نقش چگونه پیشنهاد شد و چرا آن را پذیرفتید؟

آخرین دفاع یکی از جذاب ترین چالش های زندگی‌من بود، فیلمی بود که صفر تا صد تمام مسئولیت هایش به عهده خودم بود، عاشق کاراکتر زن قاتل بودم چون باهوش بود و البته که این فیلم اقتباسی از قلم استاد سید مهدی شجاعی است، من به خاطر علاقه ای که به کاراکتر هوشمند قاتل داشتم نقش را از مرد به زن تغییر دادم و از آنجایی که تهیه کننده ‌و کارگردان نیز خودم بودم، بازی کردم و به لطف خدا با تمام کم و کسری هایی که وجود داشت این فیلم خوش درخشید.

و این فیلم چه حرفی برای گفتن دارد و استقبال و بازخورد آن تا امروز چطور بوده است؟ 

بزرگترین دغدغه هر زن در زندگی «مورد توجه قرار گرفتن» است. چه در جامعه، چه در خانواده و چه در زندکی مشترک، منشا اختلافات دقیقا بی تفاوتی و نادیده گرفتن زن به عنوان یک قطب زندگی است. این فیلم عواقب نادیده گرفتن زن عاشقی را نشان می دهد که منجر به قتل همسرش می شود، در جشنواره های خارجی از جمله زنان مستقل فرانسه، جشنواره فیلم مستقل زنان ملبورن، جشنواره بین المللی فیلم زنان بیروت، جشنواره بین المللی  فیلم کوتاه ایتالیا منتخب دریافت جایزه شد و به لطف خدا در پلتفرم پر طرفدار فیلیمو اکران شده و به راحتی در دسترس همه برای تماشاست.

چه ویژگی هایی در بیشتر دیده شدن و مطرح شدن یک آرتیست موثر است؟

در کشور ما دیده شدن بر مبنای استعداد خیلی خیلی کم اتفاق می‌ افتد. تلاش برای ثابت کردن روح هنری، با وجود رقبای بیشمار، بدون پشتوانه فردی و مالی تقریبا یک رویای دست نیافتنی است.

فضا چقدر برای رشد جوانها در دنیای تصویر و نمایش مهیا است؟

ما آموزش های گسترده ای در این زمینه داریم ولی در زمینه پرورش وضعیت زیر صفر است. به قول عزیزی: «باید آنقدر قوی باشید که بتوانید با سماجت خودتان را به سینما تحمیل کنید»

تلخی ها و شیرینی های این حرفه از نظر شما چیست؟

تلخی ای که منجر به از دست دادن زمان و عمر می شود «انتظار» است. انتظار برای رسیدن به مقصد، انتظار برای به نتیجه رسیدن، انتظار خبر خوب، انتظار یک مسیری که انتهایش بن بست نباشد، شیرینی هم می شود به «امید» امیدوار بود. امید به اینکه روزی تلاش هایتان به نتیجه برسد. امید به اینکه یک روزی راه هموار شود، امید به رسیدن، امید به شکوفا شدن و دیده شدن و شنیده شدن!

شهرت را دوست دارید؟

هم بله و هم خیر! بله چون تبدیل به انسان مهمی می شوید که بقیه بالاخره به حرف هایتان گوش می کنند و الگوبرداری می کنند و حاضرند ساعتها را صرف شنیدن نصیحتهایتان کنند! از نامرئی بودن تبدیل می شوید به زیادی مرئی بودن! خیر چون آزادانه سفر کردن و خیابان گردی و کافه گردی و آسایش تان کاملا از بین می رود و حتی باید مراقب راه رفتنتان هم باشید که کسی برداشت بدی نکند و از کاه های زندگیتان کوه نسازند.

دستی هم در نوشتن ترانه دارید.

لطف خدا شامل حالم شده و می توانم افکارم را تبدیل به شعر و ترانه کنم.

سوال اول را در انتها می پرسم، چه شد از اینهمه فعالیت هنری بازیگری را انتخاب کردید؟

بر خلاف تصور انسان ها بازیگری به شدت سخت و پیچیده است. برای بازیگر بودن باید شخصیت چند وجهی داشته باشید، باید انعطاف پذیر باشید، در من هزاران نفر زندگی می کنند. عطیه آرام، عطیه خشمگین، عطیه شاد، عطیه افسرده، عطیه امیدوار، عطیه خسته و… که من توانایی به تصویر کشیدن تمام این حالتها را مقابل دوربین دارم و از همه مهمتر قدرت تاثیرگذار بودن است، من در زندگی ام به شدت انسان تاثیر گذاری هستم و این خصوصیت به اضافه عشقی که به دنیای هنر دارم باعث شد تمام وجودم را در راستای بازیگری تربیت کنم، به قول استاد الهی قمشه ای، آرزو نشان دهنده استعداد است، وقتی چیزی را آرزو می کنیم قطعا استعداد آن در وجودمان نهفته است و من در تلاشم که بتوانم این استعداد را به حقیقت زندگی ام تبدیل کنم.

گفتگو: عباسعلی اسکتی