شیما محمدی: حضور تماشاگر باعث قدرت در بازی بازیگر می شود

این نمایش چه حرفی برای گفتن دارد؟

انسان اسیر در تونلی بی انتهاست که پایانش مرگ است، این مسیر دراز داخل تونل پر از درد و رنج و‌مکافات است که بسیار فرسایشی است و در نهایت هیچ چیز قادر به تغییر ساختار تونل و فضای پر از رعب و‌ وحشت آن نیست، حتی کودکی که با سرخوشی ها، امید ها و لبخندها به دنبال حفره ای است برای تابش اندکی نور در این تونل سیاه و در نهایت همان کودک خود اسیر این تونل می شود، جدال با زندگی و مرگ در یک کلام!

نقش چه ویژگی هایی داشت که بازی در آن را پذیرفتید؟

بنده در آن زمان یک کار تصویر را به تازگی به پایان رسانده بودم و بعد از چند سال دوری قصد ایفای نقش در را تئاتر نداشتم، منتها در آن برهه از زمان درگیر حالات درونی بودم که به احوالات پریشان مرلین، برون ریزی هایش و دیوانگی های آزادانه و رهایی او در بدن و نگاه و حتی بیان نیاز داشتم، خودم را با مرلین تخلیه و با مرلین خودم را زندگی کردم چون اعتقاد دارم هنر بیشتر از اینکه به کمک مخاطب بیاید به کمک خود هنرمند می آید و یک نوع تراپیست است، به واسطه ورزش ژیمناستیک و علاقه به کار فرم و بحث نمایش انعطاف بدنی ام که تابه حال فرصت آن نصیبم نشده بود بیشتر علاقه مند به مرلین شدم.

روزهای پایانی اجراست، استقبال از آن تا امروز چگونه بوده است؟

خدا را شکر از حد تصورم فراتر بود، امیدوار بودم ولی توقع این استقبال را صادقانه نداشتم.

بعد از یک دوره راکد برای تئاتر، بعد از کرونا و پس از آن اعتراضات، حالا وضعیت تئاتر را چگونه می بینید؟

کمی رو به بهبود، البته با سختی ها و‌ فشارهای فراوان و هنرمندانی که با چنگ و دندان در حال حفظ و اجرای تئاتر هستند، با توجه به هزینه ها و دیگر مسائل!

فضا برای رشد جوانها در نمایش و تصویر ما چقدر مهیا است؟

تقریبا می توانم بگویم بسیار کم و عموما حمایت نمی شوند و سرخوردگی های بسیار دیده ام من جمله خود من!مگر شانس بیاورند در مسیر درست و در کنار اساتید شریف قرار بگیرند و به واقع می توانم بگویم در یک کلمه فقط شانس و‌ یک اتفاق!

سختی ها و شیرینی های این حرفه چیست؟

یکی از مهمترین شیرینی های این حرفه و در صحنه تئاتر صدای تشویق ها است که ضربان قلب من است، به واسطه فیلم و تصویر فن پیج ها که مهر و عشقشان را خالصانه تقدیم شما می کنند و برای شما مثل یک خانواده می شوند و با هر کار این خانواده بزرگتر می شود، از دیگر شیرینی ها برای من برون ریزی خودم در هر نقش است که قبلا هم ذکر کردم برای من یک نوع تراپی است و عاشق تحسین و تشویق شدن هستم و به من قدرت می دهد، از سختی های آن دوری از خانواده، گله مندی عزیزان جهت نبودن های مداوم و بی توجهی ها که متأسفانه به واسطه کار زمان محدودی برای بودن کنار عزیزانمان داریم، دلسردی عزیزان و خانواده و‌ دوری سخت ترین قسمت این حرفه است، گاهی برای این حرفه باید از عزیزترین هایتان بگذرید، البته گاها حسادت ها هم آزاردهنده است.

تئاتر چه ویژگی دارد که بازیگران آن اینچنین شیفته آن هستند؟

اینکه نفس بازیگر با نفس تماشاچی عجین می شود و به نوعی یک تنفس مشترک با ضرب آهنگ قلبی همسو، مقابل چشمان هنردوستان ایفای نقش کردن به صورت زنده و بصری به نظر من یک افتخار بزرگ است که گویا تمام احساستشان قابل لمس و گرم است، کاملا در تضاد با فضای سرد تصویر و‌ دوربین، حضور تماشاگر در سالن باعث ایجاد قدرت در بازی بازیگر می شود، به گونه ای که انرژی تمام مخاطبین در لحظه به لحظه بازی بازیگر تأثیر بسزایی دارد.

عباسعلی اسکتی