روایتی از حقایق تلخ جامعه

عاطفه ملایری / علفزار در نخستین لحظاتِ نمایش بر روی پرده حقیقتی را عریان می‌کند که داستانی برگرفته از واقعیت است و این مهم در شروع، ذهن مخاطب را آماده‌ی باورپذیریِ هرآنچه می‌بیند خواهد کرد.

علفزار روایتی ست از تلخ ترین و شاید هولاناک ترین وقایعی که حتی اگر پایتان به دادگاه هم نرسیده باشد و فقط تعریفی از آن شنیده باشید لرزه بر اندام تان خواهد انداخت.قصه، قصه‌ی تجاوز است و تبعات بعد از آن که درون مایه اش واژگانی همچون

عدالت، آبرو و خیانت به راحتی مثلثی تشکیل می‌دهند لبریز از دلهره.

شروع فیلم تکان دهنده است و در پی اش وقتی هنوز مخاطب این شروع را هضم نکرده به سرعت وارد روایتی دیگر می‌شود که به عنوان روایت اصلی می‌شود از آن یاد کرد. فضا و لوکیشن فیلم محدود است به یک دادگاه که همهمه و خرده روایت های پیرامونش صفتی جز التهاب را به ذهن تماشاگر متبادر نمی کند.

درام علفزار روایت زندگی پر مخاطره‌ی آدم هایی ست که هر کدام قصه‌ی خود را دارند اما قصه ای که به مخاطب اجازه نمی دهد با کامی شیرین سالن سینما را ترک کند و هنگام خروج با سوالاتی در پس ذهن، تلخی ماجرا را در دهان مزه خواهد کرد.

کاظم دانشی در جایگاه کارگردان بسیار هوشمندانه پای کودکان را نیز به این ماجرا باز می‌کند چه دختربچه ای که پدر و مادری معتاد و خارج از صلاحیت دارد و به دنبال شناسنامه است، چه کودکی که در ابتدا فقط یادش در دل دردمند مادرش باقی می‌ماند و چه پسرکی که از پس عینک کوچکش تجاوزی گروهی را شاهد بوده و این مهم یعنی بنیان یک جامعه، کودکانی که آینده را در دست دارند اما هر کدام به نوعی در تربیت و حتی خلاف آن.

فیلم ریتم خوبی دارد و حتی در سکانس هایی با هیجان بیشتر. اما در میانه‌ی فیلم ریتم تا حدی کُند می‌شود هر چند که رشته از دست کارگردان و از نگاه مخاطب بریده نمی شود.

همان طور که پیشتر عارض شدم شاید در نگاه نخست مثلث عدالت، آبرو و خیانت به ذهن تماشاگر متبادر شود اما خیلی سریع به واسطه‌ی ضرب آهنگ تند، این مثلث برای نقش بازپرس پرونده تبدیل به دایره ای می‌شود که او را مابین قضاوت،گذر از آبرو ، خیانت و حس همدردی با افراد پرونده سردرگم می‌کند.

دایره ای که اگر بیش از توانش در آن بچرخد، حاصلش سرگیجه است و استیصال اینکه آیا می‌تواند از آن خارج شود یا سردرگم بماند را مخاطبی که به تماشای فیلم خواهد نشست درخواهد یافت.

پژمان جمشیدی، در نقشی نو و خارج از آنچه تا بحال از اون دیده ایم برگ برنده ای دیگر از بازیگری اش را رو می‌کند، برگی که ذهن مخاطب موافق و مخالفش را به چالش وا می‌دارد.

سارا بهرامی نیز بار دیگر از درخشش خود نمی کاهد.

علفزار درامی ست پر بازیگر و شخصیت پردازی شده که حتی در سکانسی کوتاه، نقش آفرینی، نگاه و میمیک صورت استاد فرخ نعمتی از یاد نخواهد رفت.

کاظم دانشی در علفزار تلاش کرده که اثری در خور را به مخاطب عرضه کند و تلاشش قابل اعتنا و احترام است این را می‌شود از میزانسن و دکوپاژهای فیلم متوجه شد.

علفزار درامی ست که تلاش در نشان دادن آسیب های مخرب اجتماع دارد و شما را شاید نه با پایانی تکان دهنده همچون نخستین سکانس اما با حقیقتی تلخ تنها می‌گذارد.