جشنواره‌ای که جریان‌ساز نیست!

علی نجفی|

سی و پنجمین دوره جشنواره موسیقی بی فروغ تر از هر زمانی به کار خود پایان داد. گوی هرسال باید گفت دریغ از پارسال و متاسفانه سیر نزولی موسیقی در این چند سال برای اهالی موسیقی بسیار آزاردهنده شده است. وقتی تخصص جایش را به روابط دیگر می‌دهد باید شاهد حضور افرادی در راس مدیریت موسیقی باشیم که کوچکترین سررشته و تخصصی از این حوزه ندارند و صرفا سعی دارند با تکرار حرف‌های کادو پیچ و سخن از همدلی کارها را به جلو پیش ببرند. وقتی به دوره‌های گذشته و حضور نوربخش در جشنواره موسیقی نگاهی می‌اندازیم کاملا درک می‌کنیم که تا چه اندازه جشنواره افت داشته است، از عدم حضور بزرگان موسیقی و هنرمندان بین‌المللی تا لغو جایزه باربد تنها می‌شود افسوس خورد که واقعا وقتی مدیری در حوزه مسئولیتی خود به بهترین شکل ممکن عمل می‌کند چرا باید تغییر کند و جایش را افراد بی تجربه و کارنابلدی بگیرند که نتیجه اش می‌شود یک جشنواره بی‌رمق از نفس افتاده. چندی پیش رئیس جشنواره سی و پنجم موسیقی فجر، گفته بود “باید به سمتی برویم که جشنواره موسیقی فجر نقش جریان‌سازی خود را ایفا کند که بطور قطع اگر این فضا به درستی هدایت شود جشنواره به اعتباری خواهد رسید که شاهد حضور بزرگان و ستاره‌های موسیقی ایران خواهد بود.” باید به آقای رییس یادآور شویم که جشنواره موسیقی فجر در سال‌های پیش دقیقا به این نقطه رسیده بود و تنها عوامل غیر موسیقایی باعث شد که اکنون وضعیت موسیقی اینگونه شود. هرچند شاید دیر باشد برای درمان موسیقی ۹۸ اما حداقل می‌توانیم برای جشنواره سی و ششم راه درمان پیدا کنیم و به معنای واقعی نه شعارگونه کلمه همدلی و اتحاد را بین اساتید و بزرگان موسیقی برقرار کرد. سوال‌های بسیاری در ذهنمان است اما مطرح کردنش در میانه اجراهای جشنواره شاید داغ دل دلسوزان و بزرگان موسیقی را تازه کند. به راستی تا کی باید شاهد آزمون و خطای مدیران در عرصه‌های مختلف هنری باشیم. جشنواره ای که به راحتی می‌توانست به جایگاه و خواستگاه موسیقی کشور و حتی منطقه بدل شود و آبستن اتفاقات خوش موسیقایی برای سال جدید باشد، اکنون اخته شده است و کاملا برای صنعت موسیقی کشور بی ثمر است. در این سال‌ها بزرگان موسیقی همیشه از وضعیت موسیقی شنیداری مردم گله مند بوده‌اند و معتقد هستند روز به روز کیفیت شنیداری جامعه ضعیف تر و بی هویت تر می‌شود و دقیقا همینجاست که اهمیت جشنواره‌های موسیقی الخصوص موسیقی فجر نمایان می‌شود که اگر مدیریت درست داشته باشد در ادامه کیفیت شنیداری جامعه نیز ارتقا پیدا می‌کند. در ابتدا باید خوراک شنیداری خوب به مردم داد و بعد انتظار کیفیت شنیداری از جامعه داشت و این موضوع کاملا لازم و لزوم یکدیگر است. وقتی کیفیت آثار و حضور هنرمندان در جشنواره موسیقی فجر که به اصطلاح مهم ترین و بزرگ ترین رویداد موسیقایی کشور است تا این حد پایین است، پس نمی توان انتظار داشت که در سال پیش رو اتفاق فوق العاده‌ای برای صنعت موسیقی رخ دهد. به هر رو باز هم امیدوار هستیم بالاخره مدیران فرهنگی دوره آزمون و خطا را کنار بگذارند و به گذشته رجوع کنند و از اساتید پرآوازه و دلسوز این عرصه یاری جویند تا در جشنواره سی و ششم شاهد شکوفایی دوباره موسیقی کشور باشیم.