تصویری از عصر داروهای اعصاب و روان و عدم قطعیت در «اولانزاپین»

سروش زرینی نویسنده و کارگران نمایش «اولانزاپین» که این روزها در بلک باکس باغ کتاب تهران روی صحنه رفته است گفت: «اولانزاپین» روایت یک زوج طبقه متوسط و تحصیل‌کرده تهرانی است که با مسائل آدم‌های امروز ایران مواجه هستند. ایده اصلی این نمایش را مشکلاتی مانند نحوه ارتباط برقرار کردن و تحکیم روابط در عصر مدرن تشکیل می‌دهد. «اولانزاپین» تصویری است از عصر داروهای اعصاب و روان و پیچیدگی کلمات و عدم قطعیت. در زمانه ما هیچ چیز قطعی نیست و هرگز تفاوت میان درستی و نادرستی را تشخیص نمی‌دهیم. اسم اول نمایشنامه «زیبایی‌شنایی یک تجاوز وحشیانه» بود که برای احتیاط تغییرش دادم.

وی درباره فرم و مضمون اثر بیان کرد: ویژگی‌های فرمی باید در متن جستجو شود. ایده من برای شروع این بود که قصه‌ای وجود نداشته باشد. ما درگیر کنش‌ها و نسبت‌های میان ۲ انسان هستیم بدون آنکه به صورت کلی داستان را بفهمیم. ساختار متن بر این بنیاد استوار شده است که هر حقیقتی که گفته می‌شود سرنخی است برای نقض حقیقت دیگر. هر حقیقت بارها اثبات و نقض می‌شود و ما به هیچ قطعیتی درباره حقیقت رابطه میان ۲ انسان نمی‌رسیم و این ویژگی‌های متن در اجرا نیز متبلور شده است.

زرینی در رابطه با مسیر اجرای اثر گفت: این متن را در سال ۱۴۰۰ در یکی از کلاس‌های درام‌نویسی جلال تهرانی؛ نویسنده و کارگردان تئاتر نوشتم و سال پیش برای جشنواره مکتب تهران بازنویسی‌اش کردم و پروسه تمرین نیز از اردیبهشت امسال تا یک ماه پیش ادامه داشت.

این کارگردان تئاتر یادآور شد: «اولانزاپین» می‌تواند نماینده طبقه متوسط تحصیل‌کرده باشد. طبقه‌ای که من خود عضوی از آن هستم. من این طبقه را سردرگم و بی‌قطعیت می‌بینم. این سردرگمی و حیرانی، واژه‌ها را از معنا تهی کرده و این ویژگی دنیای مدرن است. دنیای مدرن سریع است. حقیقت‌ها و انگاره‌ها در لحظه زاده می‌شوند و لحظه‌ای بعد می‌میرند و طبقه متوسط در برابر این دنیای وحشت‌آلود آسیب‌پذیرترین طبقه است.

وی با اشاره به اینکه این نمایش را با هزینه شخصی‌اش تامین کرده است گفت: من پزشک و جراح هستم. ۲ سال گذشته را در شهری محروم درحال خدمت بودم و مقداری پول پس‌انداز کردم و به خاطر عشقم به تئاتر هزینه این هشت ماه تمرین را با پس‌انداز خودم دادم که ممکن است برخی این را
دیوانگی بدانند و البته بیشتر آن هم هزینه پلاتو بود و گرنه هیچ یک از اعضای تیم «اولانزاپین» پولی دریافت نکرده‌اند و همه بی‌چشم‌داشت در کنار هم کار کردند. این یکی از زیبایی‌های تئاتر تجربی است.

وی با یادآوری حمایت‌های جلال تهرانی بیان کرد: ما در این هشت ماه مدام تحت بازبینی استاد جلال تهرانی بودیم.

این کارگردان جوان تئاتر که با چالش‌های بسیاری برای روی صحنه آوردن نمایشش مواجه بود، در پایان عنوان کرد: من مدت زیادی دنبال سالن گشتم اما شرایط سالن‌های خصوصی بسیار سخت و گران بود. به شکلی که انگار قدم به یک بنگاه معاملات ملکی گذاشته ام. همینطور هزینه‌های بسیار بالایی داشتند و تحقیرهای غیرقابل تحملی به گروه نوپا و بی‌چهره ما وارد می‌کردند. اما باغ کتاب تهران با محیط کاملا فرهنگی و هنری و محترمش، شرایط اجرای گروه ما را بی‌دریغ فراهم کرد. همینطور به علت مشکلات دریافت مجوز، تنها ۲ روز پیش از اجرا شروع به تبلیغات کردیم و تبلیغ اصلی اثر من تعریف کردن مردم از این اثر برای یکدیگر است.

در خلاصه داستان این نمایش آمده است: اولانزاپین عکسی است از عصر اولانزاپین. عصر داروهای اعصاب و روان، عصر میزهای خالی، عصر حیوان‌های اهلی عقیم، عصر عکس‌های بدون صاحب، عصر چمدان‌های بی‌سرانجام، عصر سفرهای تنهایی، عصر کودکان هرگز زاده نشده، عصر واقعی بی واقعی، عصر ارزش بی‌ارزش، عصر پرواز بی‌پرواز.

عوامل اصلی این نمایش عبارتند از نویسنده، طراح و کارگردان: سروش زرینی بازیگران: قدسی شریعتی و محمود باقری.

نمایش «اولانزاپین» از ۶ تا ۲۷ اسفند در بلک باکس باغ کتاب تهران روی صحنه می‌رود.