تاکید بر تاثیرگذاری

افشین علیار / فیلم ۲۳ نفر یک مستند داستانی است و نمی‌تواند یک اثر کاملِ سینمایی باشد، مهدی جعفری به عنوان کارگردان تلاش کرده تا روایتی مستند گونه از یک اتفاق را به سینما تبدیل کند اما این اتفاق نتوانسته به شکلی دراماتیک روایت شود، تا قبل از این فیلم چند کتاب و چند مستند از این اتفاق حقیقی نوشته و ساخته شده اما فیلم مهدی جعفری در حد و اندازه همان کتاب ها باقی مانده اساساً فیلمساز نتوانسته این روایت حقیقی را بر اساس اصول و ساختار دراماتیک در بیاورد به همین جهت آنچه که در این فیلم می‌بینیم  بازنشانی یک وقایع است، از سوی دیگر فیلم مسیر خاصی را به مخاطب ارائه نمی‌دهد آنچه که در فیلم موجود است روایتی مستند گونه است به شکلی که انگار مقوله جنگ دغدغه فیلم ساز نبوده بلکه فقط روی عنصر تاثیرگذاری تمرکز کرده، اما این تاثیر گذاری نمی‌تواند به سینما بدل شود قطعا اگر کتابی درباره این ۲۳ نفر بخوانیم بهتر می‌توانیم جذب موضوع شویم اما مهدی جعفری در فیلمش به اجبار می‌خواهد مخاطب را منقلب کند اما با چه ابزاری؟ابزار این فیلم ۲۳ نوجوان است و چند سیلی محکم به صورت آنها و اعتصاب غذا (که باعث جریحه دار شدن حس دلسوزی مخاطب می‌شود) چند نما شکنجه کردن که البته در نیامده اضافه کنیم چند سکانس استفاده از تصوی های آرشیوی،این ابزارهای دم دستی برای ساخت فیلم سینمایی کافی نیست مهدی جعفری همان راهِ بهرام توکلی در فیلم تنگه ابوقریب را ادامه داده یعنی استفاده از ابزارهای که فقط کاربرد آنها تاثیر برانگیزی مخاطب عام است،فیلم ساز ادعا دارد که حقیقت را به سینما تبدیل کرده اما آنچه که روی پرده سینما می‌بینیم یک فیلم مستند داستانی است حتی فیلمساز نمی‌تواند ملا صالح را به یک شخصیت مستقل تبدیل کند، با اینکه میزان ارتباط ملا صالح با ۲۳ نفر به درستی نشان داده شده ،از نکات مثبت فیلم می‌شود بازی های نوجوانان فیلم اشاره کرد و اینکه جعفری توانسته  با حجم زیادی از کاراکتر نماهای بسته اش را کنترل کند فیلم ۲۳ نفر به لحاظ اجرا اگرچه فیلم قابل قبول است اما فیلمساز می‌توانست به جنگ یا حتی ایدئولوژی جنگ و ارتباط آن با‌ ۲۳ نفر بیشتر بپردازد، اما در بعضی از نماها جعفری به دنبال ایجاد موقعیت برای تاثیربراگیز شدن فیلمش شده به همین جهت محتوای فیلم در یک موقعیت ثابت باقی می‌ماند و روند فیلم با آرمان های چند نوجوان گره می‌خورد. جهان فیلم در فضایی خنثی روایت می‌شود و جعفری نتوانسته شکل و اندازه‌ی فیلمش را گسترش بدهد، به طوری که انگار دیالوگ ها را در دهان بازیگرهای نوجوانش گذاشته فارغ از هر آرمانی! قطعا اگر جعفری بیست و سه نفر را برای تلویزیون می‌ساخت می‌توانست نتیجه‌ی بهتری کسب کند.