بهزاد جاودان فرد: نبض «تئاتر» منظم نمی تپد

از تدریس شروع کنبم، تدریس کجای فعالیت‌های شما قرار دارد و خروجی کلاسهایتان چقدر راضی کننده بوده است؟

از سال ۱۳۸۳ تا به امروز تدریس برایم اولویت اول بود، به نظر من در هر زمینه ای آموزش حرف اول است، ما در دوران مدرسه دوازده سال درس می آموزیم و فقط خواندن و نوشتن نصیبمان می شود و یک سری درسهایی که در هیچ کجای زندگی به کارمان نمی آید، متد من در آموزش قبل از الفبای زندگی است و از ضربان قلب از درون وجودمان آغاز می شود.

اینهمه هنرجو و فارغ التحصیل تئاتر آینده ای دارند؟

با یک دوره شش ماه یا یکساله و یا… نمی‌شود گفت که هنرجو یا بازیگر آماده به نقش آفرینی و خلق شده است، نمی‌شود هنرمند پاره وقت باشیم و در روز چند ساعتی در هنر باشیم، باید هنر در وجودمان با ضربان قلب شروع شود و پایانش انتهایی نداشته باشد، هر لحظه باید درگیرش باشیم، غرق شویم، پرواز کنیم و همراه شویم، هذیان بگوییم و زندگی اش کنیم در این صورت تئاتر جان می‌گیرد و هنرجو جایگاه.

وضعیت امروز تئاتر ما را چگونه می بینید؟

نبض تئاتر منظم نمی تپد، هیجان ندارد، اوج ندارد، فرود ندارد، در حالت یکنواخت همانند ثانیه شمار ساعت اطاق خواب که گهگاهی شنیده میشود و گاهی…

شما سابقه تهیه کنندگی در تئاتر هم دارید، آیا بازگشت سرمایه در تئاتر وجود دارد؟

اگر شرایط اجرا و سالن مشخص باشد و نمایش حداقل شصت اجرا داشته باشد و گروه بازیگران و گروه تولید یکدل و همراه باشند می شود در تئاتر سرمایه گذاری کرد، برخی از همکاران وقتی اسم تهیه کننده را می شنوند دگرگون شده و عدد و ارقام عجیبی را پیشنهاد می‌دهند! تهیه کننده وقتی ورود می کند به تولید تئاتر به فکر سود نیست و در این شرایط که محال است، آمده که نمایشی خلق شود و به نتیجه برسد که این نیازمند همراه بودن بازیگران و عوامل اجرا است.

مافیا و باندبازی چقدر در این حرفه وجود دارد؟

در هر کجا که باشیم با این اسامی روبرو می شویم، برای گرفتن بلیط هواپیما هم که بخواهیم سفر داخلی بگیریم این مافیا وجود دارد که زاییده خودمان است و بس!

حرکات فرم و بدن در تئاتر امروز ما چه جایگاهی دارد و چقدر به آن پرداخته می شود؟

در این بیست و پنج سالی که در هنر زیست می کنم سعی کرده ام هنرجو باشم و هر لحظه بیاموزم، با آموزش کنار اساتید بزرگ این حرفه که بسیار آموختم از ایشان سعی بر این داشتم که این هنر حرکت را به بهترین و اصولی ترین شکل ممکن در نمایشها، در فیلمها طراحی و به هنرجویان بیاموزم، در این ربع قرن زیست شاید سالی یک نمایش کار شود که در آن حرکت جا داشته باشد و کارگرانهای عزیز و فهیم دنبال اجرای کم دردسر هستند که زود به نتیجه برسد، بنابراین اگر هم نمایشی این قابلیت را داشته باشد نادیده گرفته می شود.

تئاتر چقدر در سبد فرهنگی مردم قرار دارد؟

قبل از آمدن ویروس ساختگی کرونا (تاج) شرایط تئاتر کمی رو به خوب شدن بود و الان اولویت مردم بیشتر درگیر زندگی و گذران زندگانی هستند، شاید خوشبینانه پنج درصد به دیدن تئاتر بروند و اکنون تولیدات ت۳اتر بسیار رو به کاهش است، اگر مردمان بدانند هنر خصوصا هنر ناب و زنده تئاتر چه اهمیتی در رشد و شکوفایی فکر فرد و جامعه دارد قطعا درصد رو به رشد خواهیم داشت.

سوال اول را آخر می پرسم، چه شد به سمت هنر، بازیگری و دیگر شاخه های نمایش آمدید؟

در یکی از مدارس جنوب شهر تهران معلمی دلسوز و مهربان، خوشرو و کار بلد من و تعدادی از شاگردان مدرسه را هدایت کردند و خوش اقبالی من و مدرسه ما بود که استاد محمد چرمشیر هنر را به من آموخت و هنر ناب تئاتر را به ما هنرجویان آشنا کرد و در جانمان رسوخ کرد، امیدوارم تنشان سلامت و برقرار باشند که بسیار از آیشان آموخته ام.

عباسعلی اسکتی