کارهای بد، سلیقه مخاطب را عوض کرده است!

انتخاب بازیگران بر چه مبنا و المان هایی شکل گرفت؟

نیما ذاکر: به واسطه کار های قبلی که انجام داده بودم و آشنایی که داشتم تصمیم داشتیم یک نمایش را به روی صحنه ببرم، زمانی که می خواستم بلیت را شروع کنم از قبل رامین پرچمی را انتخاب و ایشان هم قبول به بازی کرده بودند، چند تا از بازیگران نمایش با من تجربه بازی داشتند و تعدادی هم از دوستانی بودند که در تئاتر فعال بودند، ولی مهمترین قسمت انتخاب زمانی بود که می خواستم به قولی که اول راه یعنی پانزده سال پیش به خودم داده بودم عمل کنم و آن هم انتخاب بازیگر تازه کار یا به عنوانی بازیگر اولی هایی بود که استعداد دارند، به آنها میدان بدهم که خوشحالم در این کار اتفاق افتاد.

این نمایش چه حرفی برای گفتن دارد؟

مدیا دشوارپسند: این نمایش بیشتر راجع به سانسور و خفقان است و حالا افرادی ک دیده نشده اند و سعی در دیده شدن دارند، از طریق هنر سعی در دیده شدن دارند، سبکی که نمایشنامه پیش گرفته کمدی است اما درون مایه ای دارد که گاهی تماشاچی را در رابطه با مسائل روزمره زندگی به فکر وا می‌دارد و باعث می‌ شود که در مورد همه مسائل تجدید نظر کند.

شرایط تئاتر را امروز چگونه می بینید؟

نیما ذاکر: خب متاسفانه کارهای بد سلیقه مخاطب را عوض کرده و یا سطح کارها به نوعی پایین آمده که تماشاگر از مفهوم نمایش ها دور شده است، البته نه همه کارها و هنر نمایش در کشورهای دارای هنر کهن به خودی خود آنقدر جذابیت و ویژگی دارد که دست به هر کاری در آن نزنند، مانند آوردن افراد غیر تخصصی در حیطه بازیگری و مشکل بعدی این که هیچ فیلتری برای کارگردان شدن وجود ندارد، این صحبت چندین ساله من است هر کسی شب تصمیم بگیرد صبح می‌ تواند یک نمایشنامه انتخاب کند، چند بازیگر را جمع کند و راحت اجرا بروو، این بد است، چرا بد است؟ چون مثلا منی که پانزده اثر نمایشی زیر نظر مرکز هنرهای نمایشی به روی صحنه برده ام هنوز فرصت این را پیدا نکرده ام که در تئاتر شهر اجرایی داشته باشم، در شرایطی که کسی که دو سال هم نیست وارد این حرفه شده دارد در تئاتر شهر اجرا می رود، در کل من شرایط امروز تئاتر را خوب نمی‌ بینم و با یک جمله از ونسان ونگوگ جمله را تمام می کنم. «هنر وقتی به نابودی کشیده می شود که به صنعت تبدیل شود»

بیتا طالبی: اگر به تاریخ تئاتر نگاه کنیم این هنر جدا از جنبه سرگرمی برای آگاهی و به چالش کشیدن تماشاچی بوده است و نه درآمد، هنوز هم این ویژگی در نمایش های زیادی دیده می شود اما متاسفانه هستند کارگردانهایی که برای کسب درآمد از تئاتر ارزش هنر نمایش را پایین می آورند.

به آینده این تئاتر چقدر خوشبین هستید؟

مدیا دشوارپسند: دیدگاه و نظر من که چند سال می شود در حال انجام فعالیت هنری در این زمینه هستم، از روز اول تا الان که دارم‌ با شما حرف می زنم‌ لحظه های کاری و فکری همیشه خوب، قابل دید در پیشرفت و رو به جلو بوده است.

فائزه صفایی: تئاتر و هنرهای وابسته به آن برای هر جامعه ای لازمه است و باید توسط کسانی به اجرا برسد که به والا بودن این هنر احترام بگذارند، به تمام زوایای آن آگاه باشند و علم کافی را داشته باشند، من به آینده تاتر خوشبین هستم چون ما به شدت با مخاطب باهوش و هنر دوست در ارتبط هستیم.

تئاتری ها چقدر در تماشای آثار همدیگر یا تبلیغ برای کار همکارانشان هوای همدیگر را دارند؟

سوگل اللهیاری: نمایش تئاتر به دلیل تبلیغ نسبتا ضعیفی که در سطح شهر و جامعه دارد بر پایه و اساس تبلیغات گردهمایی دوستانه می باشد، از این نظر نقش سازنده ای در تبلیغات دارد و برای همین همکاران تئاتر بیشتر به اجرای نمایش یکدیگر لطف دارند و به هم کمک رسانی می کنند.

عطیه خادم لو: تا جایی که در توانشان باشد تبلیغات را انجام می دهند.

وجود کاراکتر یا متن های کمدی حتی کوتاه چقدر به جذب و رضایت بیشتر مخاطب کمک می کند؟

رامین پرچمی: قطعا در این دورانی که مردم بیشتر از هر چیز به حال خوب و حتی شده برای لحظاتی کوتاه به رها شدن از قید و بند مشکلات کمرشکن زندگی روزمره که ماشاالله مدام هم روند تصاعدی دارد نیاز دارند کارهای کمدی و مفرح به ویژه اگر کوتاه و مختصر و مفید باشند بسیار مورد توجه قرار می گیرند و مثل لطیفه ها و جوکهای بامزه ای که هر روز تولید می شوند عمل می کند، همانطور که امروز حتی کمدی های سخیف در سینما و تلویزیون مورد استقبالهای عجیب و غریب قرار می گیرند قطعا نمایشهای کمدی هم مورد توجه خواهند بود، حالا اگر قدری تفکربرانگیز و متفکرانه و نه روشنفکرانه باشند هم که چه بهتر!

عطیه خادم لو: به نظر من هم در جامعه ما مردم بیشتر رو به این سبک می آورند و سبک های دیگر به شدت نیاز به تبلیغات و فرهنگ سازی دارد.

وجود موسیقی چقدر در پرمخاطب تر شدن یک نمایش تاثیر دارد؟

مجتبی نجفی: صد در صد تاثیر فراوانی دارد، بهترین فیلم ها با موسیقی خوب بهتر دیده می شوند و در یادها ماندگار می شوند، تئاتر هم همین طور و چه بسا بهتر هم نمایان می شود، در نمایش موسیقی زنده روح تازه ای به بازیگر منتقل می‌ کند تا بهتر آن نقش را بازی کند، برای درک بهتر دیالوگ ها یا فرم بدن ایجاد فضا می‌کند و غم و شادی را به صحنه منتقل می‌کند، تئاتر بدون موسیقی کامل نخواهد بود.

موفق شدن در تئاتر بیشتر تکنیک و خلاقیت های فردی است یا دانش و سواد هنری و آکادمیک؟

رامین پرچمی: حتما هر دو مورد در این زمینه موثر و اصلا ضروری اند، در واقع تکنیک و خلاقیت های فردی هنگام اجرا به کمک دانش هنری و سواد آکادمیک بازیگر می آیند تا اجرای بهتری را از او شاهد باشیم و مجموع این عوامل نیز «تجربه» را می سازد که به نظر من مهم ترین رکن و امتیاز و شاخصه و مشخصه هر بازیگری به ویژه در تئاتر می تواند باشد و است!

سوگل اللهیاری: در قدم اول دانش و سواد هنری نیروی پیشران کار می باشد، اما تکنیک و خلاقیت و استعداد نقش بسزایی در اجرا دارد، زیرا اجرای نقش در تئاتر به صورت زنده و بداهه می باشد.

تلخی ها و شیرینی های تئاتر از نظر شما چیست؟

بیتا طالبی: تئاتر خود زندگی است و قطعا در آن تلخی و شیرینی هایی را تجربه می کنیم که لذت‌ بخش است.

نگین رمضانی: تلخی های تئاتر برای من آنجاست که نمی توانید هیچ وقت مطمئن باشید این کاری که دارید برای آن وقت می گذارید و ذوق آن را دارید قرار است قطعا به اجرا برسه یا نه! شیرینی تئاتر هم که صحنه است، هر بار که آدم روی صحنه می رود و یک کاراکتر را خلق می کند مثل جادو می ماند و لذتی دارد که مثل آن جایی پیدا نمی شود.

فضا برای رشد جوانها چقدر در دنیای تصویر و نمایش ما مهیا است؟

عباس احمدی: از نظر من در جامعه هنر ما دو جنبه هنر وجود دارد، یک تصویر و دو تئاتر، ورود به تئاتر با داشتن چند دوست دانشگاهی و کار کرده در تئاتر کمی راحت تر است، البته در سطح پایین و نقطه خوبی برای شروع است و اگر تلاش و پشتکار باشد می توان به سطحی از تجربه و کار رسید، اما متاسفانه ورود به دنیای تصویر بسیار سخت است و گاهی اصلا به استعداد و تلاش بچه ها نگاه نمی شود و کم لطفی اتفاق می افتد، در یک کلام ورود به دنیای تئاتر راحت تر از ورود به دنیای تصویر است و گاهی ورود به دنیای تصویر ناممکن و غیر ممکن است.

نگین رمضانی: تئاتر و سینما پر شده از آدمهای سودجو که به جز پول به چیزی فکر نمی کنند و اصلا اهمیتی به هنر و بازیگری نمی دهند، برای همین موفقیت و فعالیت برای کسانی که واقعا به هنر و اصل بازیگری اهمیت می دهند و مستعد هستند خیلی سخت شده است.

تئاتر چه خصوصیاتی دارد که بازیگران آن اینچنین شیفته آن هستند؟

فائزه صفایی: مهمترین خصوصیت تئاتر در واقع زندگی کردن آن در لحظه است، این برای تمام عوامل یک چالش است و تئاتر در حال رخ دادن یک اتفاق زنده می باشد، خصوصیتی که در کمتر هنری دیده می شود همین زنده بودن آن است.

عباس احمدی: در تئاتر شما ارتباط ملموس تری با تماشاگر دارید، احساس خودتان و آن حسی که برای ارائه به روی صحنه آورده اید را بدون واسطه به تماشاگر انتقال می دهید، شاید کاری که به روی صحنه می رود سی یا پانزده شب اجرا شود و به خیال بعضی افراد هر شب یک دیالوگ و یک حرکت و یک حس را نشان می دهید اما از نظر بنده به این شکل نیست و بازیگر هر شب یک زندگی متفاوت را با نقش خودش و دیالوگ هایش دارد، هر شب تماشاگر جدید حسی جدید انرژی جدید می گیرد و اجرایی متفاوت از خودش به ارمغان می آورد، بازیگران از نظر من شیفته این بدون پرده سخن گفتن احساساتشان با احساسات تماشاگرشان هستند.

گفتگو: عباسعلی اسکتی
عکس: سحر رستمی، کوروش برزی