باید اولویت اول برای عکاسی، خود عکاس باشد

‌به گزارشهنرمندنیوز، کانون عکس انجمن سینمای جوانان اصفهان، در نگارستان امام خیمینی (ره) میزبان یوریک کریم مسیحی داستان‌نویس، گرافیست و عکاس بود که جمله‌های بالا را در یک سخنرانی بیان کرد.او با مطرح کردن  پرسش “زبان چیست؟” صحبت خود را آغاز کرد و در ادامه در محدوده‌ای که به کار عکاسی مربوط است، از “زبان” سخن گفت. کریم مسیحی با اشاره به اینکه این روزها در دنیای مجازی زبان به یک ابزار ورشسکته تبدیل شده است، گفت:این روزها همه دوربین های دیجیتال دارند و سادگی عکاسی با این دوربین‌ها نسبت به آنالوگ این است که عکاس می‌تواند به راحتی عکس بگیرد، به همین دلیل بسیاری بر این باورند که هرچه تعداد این عکس‌ها بیشتر باشد، بهتر است ولی این در حالی است که تعدد عکس‌های گرفته شده از یک منظره اصلا دلیل بر موفقیت آن عکاس نیست. مسئله‌ای که این روزها شاهد هستیم، راحتی دسترسی به عکس‌های گرفته شده است.

وی سپس با مقایسه دهه‌های گذشته و دوران عکاسی آنالوگ گفت: در زمانی که هر شات عکاسی ۴۵ تومان خرج داشت، مجبور بودیم خواه ناخواه با دقت بیشتری عکاسی کنیم و این روند باعث می‌شد اولا کم عکس بگیریم و دوما با نگاه کردن عکس بگیریم؛ با نگاه کردن به سوژه و نه فقط دیدن آن. در پی آن مشاهده، نتیجه کار به سادگی امروز نبود، بنابراین در یک بازه زمانی طولانی تعدادی انگشت شمار عکس می‌گرفتیم. این کمبود امکانات باعث می‌شد که با وسواس عکاسی کنیم.

کریم مسیحی در ادامه به فضای مجازی اشاره کرد و گفت: روزانه دو میلیارد و چهارصد میلیون عکس در فضای مجازی آپلود می‌شود و این بدین معناست که ما در دریایی از عکس‌ها غوطه وریم، با احتساب اینکه ۳۰ درصد عکس‌ها تکراری‌اند، باز هم تعداد قابل توجهی عکس می‌بینیم ولی چرا آن‌ها را به‌سرعت به فراموشی می‌سپاریم؟ چون همگی از یک الگوی خاص پیروی می‌کنند و مخاطب را به تفکر وا نمی‌دارند. فاجعه اینجا نمایان می‌شود که ما به جای اینکه ۱۰ عکس را نگاه کنیم، صدها عکس را بی‌دقت می‌بینیم. عکس باید به گونه‌ای باشد که هنگامی که به آن نگاه می‌کنیم، درباره آن فکر کنیم.

این عکاس یکی از اساسی‌ترین مشکلات عکاسی را نمایشگاه‌ها دانست و تصریح کرد: آفت عکاسی، نمایشگاه است؛ چراکه عکاس در تلاش است تابلو عکاسی خود را در بازار بفروشد و این یعنی تلاش برای به دست آوردن سلیقه‌ای مطابق با سلیقه‌ی بازار. همین دلیل می‌شود که عکس‌های فرهنگی و پرمایه جای خود را به عکس‌های جیغ، رو و سطحی که هیچ بار معنایی و فرهنگی ندارند، بدهند.

وی در پایان گفت: باید اولویت اول برای عکاسی، خود عکاس باشد و نه جلب توجه دیگران، اینکه عکاس بتواند با عکسی که می‌گیرد ارتباط روحی و عاطفی برقرار کند، زاویه‌ی دید خود را بیان کرده و لذت ببرد؛ چون در غیر این صورت علت عکاسی دیگران، دیگران و دیگران می‌شوند و عکس از یک اثر هنری به “هیچ” تبدیل می‌شود.