آیلین بایراک: احترام به مشتری در «برندسازی» اولویت است

هنرمندنیوز: با آیلین بایراک گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.

*چرا هنر و چرا از این همه هنر طراحی لباس را انتخاب کرده اید!؟

یک بخش هنر ذاتی است و یک بخش اکتسابی، اولین بار در پنج سالگی بود که نقاشی من مورد تحسین خانواده ام قرار گرفت، یک کاریکاتور از همسایه مان کشیده بودم و آنجا اولین بار بود که احساس کردم به تصویرسازی علاقه دارم، هر چند هیچوقت دنبال آن نرفتم که بخواهم نقاشی را به صورت آکادمیک آموزش ببینم، دلیل اینکه چرا بین این همه رشته طراحی لباس را انتخاب کرده ام این است که من آدمی هستم که خیلی پیگیر دنیای مد و فشن هستم، دائما در حال به روز کردن اطلاعاتم هستم، مطالعه می کنم، عکس می بینم و کالکشن های مختلف طراح های لباس خارجی را سرچ می کنم، آنچه که من را به طراحی لباس علاقه مند کرد این نبود که بخواهم بروم یک مزون بزنم یا لباس شب و لباس عروس طراحی کنم، چیزی که بیشتر برای من هیجان انگیز است و لذت دارد لباس هایی است که در تئاتر استفاده می شود چون سبکی که من کار می کنم با سبک رئال و لباس عموم جامعه خیلی متفاوت است، پس تنها جایی که کمی می توانستم از این خلاقیت استفاده کنم در صحنه تئاتر بود، چون خیلی دستم بازتر بود برای اینکه بخواهم چیزهای جدید را خلق کنم و در معرض نمایش عموم قرار بدهم.

*طراحی لباس در اجراهای امروز تئاتر به چه جایگاهی رسیده و چقدر به آن اهمیت داده می شود؟

متاسفانه هم لباس و هم طراحی لباس در جایگاهی که باید قرار بگیرد قرار نگرفته است، خیلی از افراد هستند که به لباس در کارهایشان اهمیت چندانی نمی دهند، خیلی کارها بوده که نویسنده و کارگردان روی حساب تجربه آمده اند و لباس را هم خودشان طراحی کرده اند، من خیلی می بینم که یک سری بازیگرهای تئاتر هستند که همزمان در هر کاری بازی می کنند طراحی لباس را هم خودشان انجام می دهند! خودشان را طراح لباس می دانند، شاید از روی تجربه آدم به یک سری از فاکتورها برسد اما تکلیف آن افراد آکادمیک و دانش آموخته آن رشته چه می شود؟ من همیشه می گویم در حق لباس در تئاتر همیشه ظلم شده چرا که وقتی یک تئاتر روی صحنه می رود یا حتی یک فیلم که روی پرده سینما است از همه نظر نقد می شود اما ما هیچ نقد کننده ای راجع به طراحی لباس به صورت آکامیک نداریم که علم آن را داشته باشد.

در دانشگاه ها چطور، علاقه مندی به این رشته رشد داشته است؟

با پیشرفت تکنولوژی و دنیای مدرن به تعداد افرادی که به این رشته علاقه دارند خیلی اضافه شده و در کنار دانشگاه و دانش آموخته های دانشگاهی، موسسات و آموزشگاه های خیلی زیادی هم داریم که الان این رشته را آموزش می دهند، شاید در گذشته ما می دیدیم که خانم ها بیشتر سمت این رشته می روند ولی امروز می بینیم آقایان هم خیلی به این رشته علاقه دارند، به سمت آن می رود و خیلی هم موفق هستند.

*این رشته از لحاظ درآمدی رضایت بخش است؟

بنا به شرایط اقتصادی حاکم بر جامعه تمامی مشاغل دچار بحران هستند و رکود درآمدزایی در تمامی شغلها دیده می شود، در محیط کاری ما با توجه به تحریم هایی که وجود دارد خیلی از متریال ها را به سختی می توانیم پیدا کنیم و اگر هم پیدا کنیم با اختلاف قیمتهای چشمگیر است، به قدری هم این اختلاف قیمت ها ماه به ماه زیاد و زیادتر می شود که به نقطه ای می رسیم که واقعا از این نظر که بخواهیم روی چیزی که تولید می کنیم قیمت بگذاریم دچار مشکل می شویم چون باید به فکر این هم باشیم که افرادی که تقاضا دارند و می خواهند خرید کنند توان مالی آن را داشته باشند.

* چه ویژگی هایی را در طراحی لباس در نظر می گیرید؟

به طور کلی در حال به روز کردن اطلاعاتم هستم، سعی در وسیع کردن دامنه اطلاعاتی ام دارم که از مد عقب نیفتم، چیزی که در طراحی لباس در تئاتر برای من اهمیت دارد این است که قبل از این که بروم جلسه تمرین و کار را ببینم، متن را مطالعه و تحلیل کنم، هر کدام از کارکترها را مجزا برای خودم طبقه بندی می کنم، تحلیل و روانکاوی می کنم، فضای کار از نظر زمانی و فضای فکری کارگردان در طراحی لباس تئاتر برای من خیلی اهمیت دارد.

*برای به روز بودن، خلاق بودن و متفاوت بودن چه کارهایی انجام می دهید؟

یکی از فاکتورها مهمی که  طراح لباس باید داشته باشد این است که باید آرشیو تصویر ذهنی غنی داشته باشد، لازمه این کار این است که مجلات مد را دنبال کند، فیلم زیاد ببیند و از دنیای مد و فشن عقب نباشد، کالکشن های طراحان مد دنیا را نگاه و به دیتیل آنها توجه کند.

*در رابطه با تئاتری که در جشنواره روی صحنه برده اید صحبت می کنید؟

خوشبختانه در مرحله اول جشنواره تئاتر دانشگاهی از بین تعداد زیادی نمایش ما به اسم «تختخواب سرد» بالا آمد و ما منتظر بازبینی مرحله نهایی هستیم که به امید خدا وارد مسابقه شویم، متن نمایش، ایده و طرح از خودم بود و تمام دغدغه من این بود که راجع به تابو و مسائل اجتماعی درگیر در جامعه که جایی امکان صحبت راجع به آن نیست حرف بزنیم و زندگی و معضلات پسا تجاوز را به صحنه بیاوریم، کنار خودمان روانکاو و مشاور حقوقی داشتیم و بازیگرهای من تمرینات سخت که تاثیر روحی زیادی داشت را تحمل کردند و در شرایط سخت کرونایی حتی زمان هایی که قرنطینه بود آنلاین تمرین کردیم به امید اینکه حرف این دسته آدمها را به گوش مردم برسانیم.

*و در پایان در مورد برند خودتان صحبت می کنید؟

من دو دفعه دیگر در بحث تولید انبوه و برندسازی ورود کرده بودم و هر بار به دلایلی مجبور شده بودم آن را کنار بگذارم، دومین باردر شاخه تولید لباسهای ورزشی و لباسهای باشگاهی فعالیت می کردم و متاسفانه با پیدایش کرونا مجبور شدم تولیدی را جمع کنم، آن اوایل کسی شناخت زیادی از کرونا نداشت با توجه به تعطیلی شهر و تعطیلی باشگاهها تولیدی مدت زیادی تعطیل شد و من در نهایت تصمیم براین گرفتم که تولیدی را ببندم ودر زمان مناسب تر فعالیت را شروع کنم،اسفند نود و نه برندم را با اسم و فامیلی خودم به صورت شخصی سازی لانچ کردم و تمرکز من روی این بود که تا جایی که ممکن است کار را همتراز برندهای خارجی پرزنت کنم، حالا چه از نظر متریال کیفیت دوخت و دوز طراحی و حتی بسته بندی خواستم به شکلی کار را پرزنت کنم که بشود به آن گفت «برند» چون متاسفانه با فراگیر شدن همین بحث کار تولیدی لباس هر کسی اسم خودش را روی لیبل و پشت یقه لباس می زند و می گوید من برند خودم را دارم، برند داشتن اصول و قاعده و قوانین دارد و با در نظر گرفتن این قوانین کار خودم را شروع کردم. آنچه که برای من خیلی مهم است احترام به مشتری و ایجاد احساس رضایت است.

عباسعلی اسکتی