تئاتر یک ضرورت است، چیزی شبیه نان!

انتخاب بازیگران بر چه مبنا و المان هایی شکل گرفت؟

امیر عباسی: از روزی که نوشتن متن آغاز شد من به فکر بازیگرانی که مناسب نقش باشند بودم، با تعدادی از بازیگران به واسطه‌ کارهایی که قبلاً با هم انجام داده بودیم آشنا بودم و در کارهایم حضور داشتند، اما بقیه بازیگران را به واسطه‌ کارهایی که روی صحنه داشتند انتخاب کردم، که خدا را شکر نتیجه بسیار راضی کننده بود و مخاطبان هم بسیار از بازی ها و بازیگرها استقبال کردند.

نقش چه ویژگی هایی داشت که آن را پذیرفتید؟

مهدی تقی پور: این نمایش بسیار به فضای این روزهای جامعه مرتبط و نزدیک است و کاراکتر سامان به دلیل وجود چالش های شخصیتی که نسبت به شخصیت خود من دارد برای من چالش جالبی بود و از اینکه این انسان هر شب با من روی صحنه زیست می کند لذت بخش است.

شرایط تئاتر را بعد از کرونا و آن اعتراضات چگونه می بینید؟

یاشار بیک زاده: تنها نظری که می توانم راجع به این سوال بگویم این است که تئاتر با هر زخمی بر تن خود قدرت بیشتری پیدا می کند یا حداقل پتانسیل قدرتمند شدن را با وارد شدن ضربه هایی از این دست به دست می آورد.

تئاتری ها چقدر در تماشای آثار همدیگر یا تبلیغ برای کار همکارانشان هوای همدیگر را دارند؟

سمیه قدیمی: حدودا شصت درصد تئاتری ها این کار را می کنند و از کار دوستانشان حمایت می کنند.

شیما پروهان: فکر می کنم دوستان تئاتری در این زمینه و در حال حاضر خیلی بیشتر می توانند موثر باشند، کاش دوستان و همکاران تئاتری کمی بیشتر فضای تئاتر را یک فضای جمعی تلقی می کردند و آن را صرفا مختص به یک گروه یا شخص نمی دیدند، افزایش مخاطبین تئاتر در سالن های تّاتر باید برای کل جامعه هنریِ تئاتر خوشحال کننده باشد؛ حتی اگر این استقبال مخاطب برای گروهی که در آن فعالیت می کنیم یا مدنظر ما است نباشد.

تلخی ها و شیرینی های تئاتر از نظر شما چیست؟

فردین رحمانپور: به شخصه برای من تمام تئاتر شیرین است و همینطور شیرینی زندگی شخصی ام تئاتر است، من بچه تئاتر هستم و این را با افتخار همه جا گفته ام و همیشه یاد این جمله طلایی می افتم که: تئاتر یک ضرورت است، چیزی شبیه نان!

وجود کاراکتر یا متن های کمدی حتی کوتاه چقدر به جذب و رضایت بیشتر مخاطب کمک می کند؟

مهدی تقی پور: به نظر من نسبت به فضای متن و فضای نمایش متغیر است، فضای کمدی متن بی لطف نیست و برای مخاطبی که از دیدن کار درام لذت می برد با رگه های کمدی که در کار است لذت نمایش برای مخاطب دوچندان می شود.

فردین رحمانپور: تئاتر کاملا مثل لباس پوشیدن سلیقه ای است و من خودم به شخصه هم تجربه کارهای کمدی را داشته ام و هم کارهای درام و جدی و در این چند سالی که کار کرده ام متوجه این شده ام که باید حد وسط مشخص و معلوم بشود تا مخاطب همراه با فهمیدن یک موضوع یا برخورد با یک تلنگر مقداری هم لبخند به روی لب هایش بیاید، یعنی اگر با مخاطب با نگاه طنز حرف بزنیم و با خنده ایدئولوژی خودمان را انتقال بدهیم هم بیشتر مورد توجه قرار می گیرد و هم بیشتر مورد پسند و… و مردم سرزمین ما در این چند سال اخیر خیلی تحمل کارهای دارک را ندارند و انگار به دنبال کارهای کمدی می گردند تا برای ساعتی هم که شده به دور از مشکلات و گرفتاری ها با دیدن یک نمایش بخندند.

این اجرا فاقد حضور سلبریتی ها است، چه المان هایی باعث می شود سالن پر شود؟

یاشار بیک زاده: درک صحیح از روحیه مخاطب، صداقت و عدم کم کاری یا کیفیت بازی ها بر اساس رقم قرارداد، بی ادعا و بی حاشیه بودن بازیگران جوان که به نوع تمام انرژی و حضورشان را برای مخاطب روی صحنه مصرف می کنند.

صدف بهشتی: هر بازیگری در هر سطحی برای خود یک سلبریتی است و طرفداران خود را دارد ولی پر شدن یک سالن تئاتر در خیلی مواقع ربطی به داشتن بازیگر سلبریتی ندارد، اگر نمایش خوب باشد و بازیگران حرفه ای خوبی داشته باشد می‌تواند سالن را پر کند، مخاطب آنقدر آگاهی دارد که نمایش خوب را تشخیص دهد و آن را تبلیغ کند تا دیگران ببینند، نمایش هایی هم بوده که با وجود بازیگران چهره، نمایش و بازی ها آنقدر ضعیف بوده که مخاطب ناراضی سالن را ترک کرده است، در کل در تئاتر در هر جایگاهی که باشید حتما باید بازیگر باشید نه چهره سرشناس و باید پتانسیل های لازم برای روی صحنه رفتن را داشته باشید، تهیه کننده هایی که جدیدا وارد عرصه تئاتر و یا فیلم شده اند فکر می کنند داشتن چهره کمک می‌کند کار دیده بشود و بفروشد ولی نود درصد آنها شکست خورده اند و با ضرر مواجه شده اند، اگر تاریخ تئاتر را نگاه کنید خیلی از نمایش ها بدون چهره فروخته اند و دیده شده اند آن هم در عصری که نه فضای مجازی و تبلیغات بوده است، در نمایش «اسکرین شات» هم همه بازیگران یک سلبریتی برای خود هستند و بازی خوب و متن و کارگردانی باعث جذب مخاطب شده است.

موفق شدن در تئاتر بیشتر تکنیک و خلاقیت های فردی است یا دانش و سواد هنری و آکادمیک.

شیما پروهان: قطعا هر دو این موارد تکمیل کننده هم هستند و هیچ کدام بدون دیگری نمی تواند یک هنرمند حرفه ای را تحویل جامعه تئاتری بدهد، اما خب گاهی وقتها ممکن است تجربه های شخصی هنری با دانش آکادمیک در تضاد باشند که به نظر من این یک امر طبیعی در مسیر هنری یک هنرمند است، چون به هر حال هنر نمی تواند از منطقِ دانش پیروی کند و شاید این مسئله باعث بشود یک هنرمند بیشتر اوقات خلاقیت ها و تجربه های شخصی خودش را در مسیر رسیدن به موفقیت مدنظر قرار بدهد که البته به نظر من همین خلاقیت منجر به نمایان شدن ذات هنر در طی نسلها می شود.

صدف بهشتی: هر دو مکمل هم هستند، موفق شدن در هر رشته ای چه هنری و چه غیر هنری مستلزم این است که طرف هم تحصیلات آکادمیک را گذرانده باشد، هم دانش افزایی و هم در آن رشته تکنیک و خصوصا خلاقیت در بازیگری داشته باشد تا موفق شود، ولی در رشته تئاتر و بازیگری به جز تکنیک، خلاقیت، دانش و تحصیلات آکادمیک باید استعداد، تلاش، پشتکار، جنگندگی و تجربه داشت که بتوان موفق شد، ما بازیگران زیادی داشته ایم که تحصیلات آکادمیک نداشته اند ولی با استعداد و تلاش توانسته اند موفق شوند و بازیگران بسیاری هم داشته ایم که تحصیلات آکادمیک بالایی داشته اند اما به هیچ وجه بازیگران خوبی نیستند، برای مثال به یک بازیگر آکادمیک با سواد بالا هیچوقت نمی شود بازیگری یاد داد چون در وجودش نیست، اما از یک شخص کاریزماتیک که مستعد است و آن بازیگری را دارد می شود با اضافه کردن دانش یک بازیگر حرفه ای ساخت.

تئاتر چه خصوصیاتی دارد که بازیگران آن اینچنین شیفته آن هستند؟

سمیه قدیمی: اینکه می گویند تئاتر فقط به خاطر عشق است واقعا همین است، یک خانواده بودن و کار گروهی که بعد از چند ماه به نتیجه می رسد، انرژی خیلی خوب آن، روابط گرم و صمیمی بین همکارها و حال و روحیه خوب.

استقبال از اجرا تا امروز چگونه بوده است و مخاطب اجرا بیشتر چه نوع آدمهایی هستند؟

امیر عباسی: خدا را شکر با این شرایط بد اقتصادی و جامعه، استقبال مخاطبان از نمایش اسکرین شات بسیار پرشور بود، به طوری که ما قرار بود بیست و شش شب اجرا برویم ولی الان حدود نود شب می شود که روی صحنه‌ هستیم، یعنی چهار ماه! که این اتفاق بسیار برای گروه و عوامل خوشحال کنند است، با اینکه در تیم بازیگری، ما چهره‌ سینمایی یا چهره‌ تئاتری نداریم اما خیلی بازخوردهای خوبی گرفته ایم چون بازیگرهای ما از جوانهای خوب تئاتری هستند.

عباسعلی اسکتی
عکس: واهب مصلحی فرد